این نظریه صدی پنجاه صحیح است ولی صدی پنجاه صحیح نیست. ایرادهایی بر این نظریه وارد است. یكی اینكه هر محبتی را نمی توان اخلاق دانست؛ گو اینكه قابل ستایش و مدح است ولی در عین حال اخلاق نیست. هركاری كه قابل مدح باشد اسمش اخلاق نیست. كار یك قهرمان كه زور بازو دارد قابل مدح و ستایش است ولی اسمش اخلاق نیست. در اخلاق عنصر اختیار و اكتساب یعنی غیر غریزی بودن خوابیده است. اگر انجام كاری برای انسان غریزه بود، یعنی طبیعی و فطری و مادرزاد بود و انسان آن را تحصیل نكرده و به اختیار خودش به دست نیاورده بود، آن كارْ باشكوه و عظمت و قابل مدح هست ولی در عین حال اخلاق نیست، مثل محبت پدر و مادر نسبت به فرزند و مخصوصا محبت مادرانه.

احساسات یك مادر نسبت به فرزندش احساساتی بسیار عالی و بسیار با شكوه و عظمت است، قابل ستایش به معنی قابل مدح است ولی یك مادر به دلیل اینكه احساسات دوستانه بسیار شدیدی نسبت به فرزند خودش دارد ما نمی توانیم احساسات او را اخلاقی بدانیم، به دلیل اینكه همین مادر نسبت به كودك دیگری كه مثلاً فرزند همسایه اش می باشد- نمی گویم فرزند هوویش كه احیانا ضد او احساسات به خرج می دهد- بی تفاوت است. این احساسات احساس غیر دوستی هست اما این غیر منحصر است به فرزند خودش. و بعلاوه او این احساسات را كسب و تحصیل نكرده، به اختیار خودش به دست نیاورده، بلكه قانون حكیمانه خلقت این احساسات بسیار شدید را به او داده است برای اینكه نظام امور درست بشود، چون اگر چنین نبود هیچ مادری بچه خودش را پرستاری نمی كرد. بنابراین احساسات مادر احساسات غیردوستانه است ناشی از یك عاطفه و از دایره «خود» یعنی «فرد» خارج است، ولی نمی شود این احساسات را احساسات اخلاقی و كار مادر را اخلاق نامید. احساسات پدر و احساسات خویشاوندی و ارحام و نیز هموطن دوستی و ملیت دوستی هم همین گونه است. احساساتی را كه انسان كسب نكرده، نمی شود اخلاق به حساب آورد.