غیبت یعنی حالت بی خبری از خلق كه احیاناً به عارف دست می دهد. در آن حال، عارف از خود و اطراف خود بی خبر است. عارف از آن جهت از خود بی خبر می شود كه حضورش در نزد پروردگار است، و زبان حالش این است:

ممكن است در این حال یعنی حال حضور در نزد پروردگار و غیبت از خود و اطراف خود، حوادث مهمی در اطراف طرف رخ دهد و او آگاه نگردد.

عرفا در این زمینه قصه های افسانه مانندی نقل می كنند. قشیری می نویسد كه آغاز كار ابوحفص حدّاد نیشابوری كه منجر به ترك حرفه ی آهنگری گشت این شد كه در دكانش نشسته و مشغول كارش بود، شخصی آیه ای از قرآن مجید تلاوت كرد، حالتی بر قلبش مستولی شد كه از احساس خود «بی خبر» گشت، بدون توجه دست برد آهن گداخته را با دستش از كوره خارج كرد، شاگردش فریاد كشید كه چه می كنی؟ ابوحفص به خود آمد و از آن پس این شغل را رها كرد.

و هم او می نویسد: شبلی وارد بر جنید شد در حالی كه همسر جنید نشسته بود. همسر جنید خواست حركت كند و برود. جنید گفت: شبلی در حالی است كه از تو بی خبر است، بنشین. همسر جنید نشست. جنید مدتی با شبلی سخن گفت تا كم كم شبلی شروع كرد به گریه. جنید به همسرش گفت: اكنون خود را مستور ساز كه شبلی در حال به خود آمدن است.

حافظ:

ایضاً حافظ:

عرفا حالی را كه به اولیاء اللّه در حال نماز دست می داد كه از خود و اطراف خود بكلی بی خبر می ماندند، به همین نحو تفسیر می كنند. بعداً خواهیم گفت كه چیزی از «غیبت» بالاتر هم هست، و آنچه در اولیاء اللّه بوده است از آن قبیل است