عرفا در مورد روان انسان گاهی «نفس» تعبیر می كنند و گاهی «قلب» و گاهی «روح» و گاهی «سرّ» . تا وقتی كه روان انسان اسیر و محكوم شهوات است «نفس» نامیده می شود، آنگاه كه می رسد كه محل معارف الهی قرار می گیرد «قلب» نامیده می شود، آنگاه كه محبت الهی در او طلوع می كند «روح» خوانده می شود، و آنگاه كه به مرحله ی شهود می رسد «سرّ» نامیده می شود. البته عرفا به مرتبه ی بالاتر از «سرّ» نیز قائلند كه آنها را «خفیّ» و «اخفی » می نامند.