داستانی را مولوی ذكر می كند كه البته تمثیل است. می گوید مردی بود كه همیشه با خدای خودش راز و نیاز می كرد و داد «اللّه، اللّه» داشت. یك وقت شیطان بر او ظاهر شد و او را وسوسه كرد و كاری كرد كه این مرد برای همیشه خاموش شد. به او گفت:

ای مرد! این همه كه تو «اللّه، اللّه» می گویی و سحرها با این سوز و درد خدا را می خوانی، آخر یك دفعه هم شد كه تو لبیك بشنوی؟ تو اگر به در هر خانه ای رفته بودی و این همه فریاد كرده بودی، لااقل یك دفعه در جواب تو لبیك می گفتند. این مرد به نظرش آمد كه این حرف، منطقی است. دهانش بسته شد و دیگر «اللّه، اللّه» نگفت. در عالم رؤیا هاتفی به او گفت: چرا مناجات خدا را ترك كردی؟ گفت: من می بینم این همه كه دارم مناجات می كنم و با این همه درد و سوزی كه دارم یك بار هم نشد در جواب، به من لبیك گفته شود. هاتف به او گفت: ولی من مأمورم از طرف خدا جواب را به تو بگویم: آن اللّه تو لبیك ماست تو نمی دانی كه همین درد و سوز و همین عشق و شوقی كه ما در دل تو قرار دادیم، خودش لبیك ماست.

چرا علی علیه السلام در دعای كمیل می فرماید: اَللّهُمَّ اغْفِرْ لِیَ الذُّنوبَ الَّتی تَحْبِسُ الدُّعاءَ خدایا آن گناهانی را كه سبب می شود دعا كردن من حبس شود و درد دعا كردن و مناجات كردن از من گرفته شود بیامرز. این است كه می گویند دعا برای انسان، هم مطلوب است و هم وسیله، یعنی دعا همیشه برای استجابت نیست؛ اگر استجابت هم نشود، استجابت شده است. دعا خودش مطلوب است