چندین سال پیش داستانی را در مجله ای خواندم. افسانه ای ساخته بودند كه روزی یك شتر و یك روباه با هم رفیق شدند. روباه به شتر پیشنهاد كرد كه بیا یك زندگی اشتراكی داشته باشیم و این زندگی اختصاصی و مالكیت اختصاصی را الغاء كنیم و با یكدیگر دوست و رفیق باشیم و حتی یكدیگر را «رفیق» صدا بزنیم، من به تو می گویم «رفیقْ شتر» و تو هم به من بگو «رفیقْ روباه» ؛ صحبت «من» در كار نباشد.

حتی من هیچ وقت بعد از این نمی گویم «بچه ی من» ، می گویم «بچه ی ما» و تو هم به كرّه شترت دیگر نگو «كرّه شتر من» ، بگو «كرّه شتر ما» . بیا «من» را بكلی از بین ببریم و تبدیل به «ما» كنیم. من بعد از این به پالان تو می گویم «پالان ما» و تو هم به دم منبگو «دم ما» و اساساً دیگر منی در كار نباشد. شتر بیچاره هم باور كرد. مدتی با هم زندگی اشتراكی كردند تا اینكه حادثه ای پیش آمد: روباه چند روزی شكاری گیرش نیامد. یك روز در حالی كه عصبانی و ناراحت بود، به خانه ی اشتراكی آمد ولی به اصطلاح روده ی كوچكش داشت روده ی بزرگش را از گرسنگی می خورد.

چشمش به كرّه شتر افتاد. او را به گوشه ای برد و درید و شكمی از عزا درآورد. شتر كه برگشت، سراغ بچه اش را گرفت. روباه اظهار بی اطلاعی كرد و گفت: نمی دانم.

شتر دنبال بچه اش گشت تا لاشه اش را پیدا كرد. بی تاب شد و به سرش می زد كه چه كسی بچه ی من را چنین كرده است. تا شتر گفت «بچه ی من» ، روباه گفت: تو هنوز تربیت نشده ای كه می گویی «بچه ی من» ؟ ! بگو «بچه ی ما» ! .

وقتی «من» این طور بخواهد تبدیل به «ما» بشود، شكل «روباه و شتر» را پیدا می كند.

پس این مكتب هم در مورد انسان كامل، مكتب كاملی نیست. در این مكتب فقط به یك ارزش، آنهم به طور ناقص توجه شده است