علی علیه السلام می فرماید: دنیا! تو را طلاق دادم و سه طلاقه هم كردم و دیگر رجعتی در این طلاق نیست. اُعْزُ بی عَنّی ای دنیا! از من دور شو! فَوَ اللّهِ لا اَذِلُّ لَكِ فَتَسْتَذِلّینی وَ لا اَسْلَسُ لَكِ فَتَقودینی [1]دنیا! به خدا قسم هرگز تسلیم و رام تو نمی شوم كه مرا خوار و زبون كنی. علی علیه السلام همیشه در مقابل دنیا یعنی در مقابل اشیاء، یك حالت عصیان و تمرد و سركشی دارد و هیچ اجازه نمی دهد كه دنیا در روح او چنگ بیندازد. وَ لا اَسْلَسُ [2]لَكِ من مهارم را به دست تو نمی دهم كه به هرجا كه بخواهی بكِشی و ببری. این همان زهد اسلامی و ترك دنیای اسلامی است، یعنی آزاد زیستن نسبت به نعمتهای دنیا و خود را نفروختن به نعمتهای دنیا.

باز علی علیه السلام می فرماید:

اَلدُّنْیا دارُ مَمَرٍّ لا دارُ مَقَرٍّ، وَ النّاسُ فیها رَجُلانِ: رَجُلٌ باعَ فیها نَفْسَهُ فَاَوْبَقَها وَ رَجُلٌ اِبْتاعَ نَفْسَهُ فَاَعْتَقَها [3].

مردم در بازار دنیا دو دسته اند: یك دسته در بازار دنیا خود را می فروشند و پولِ فروختن خودشان را می گیرند، و دسته ی دوم مردمی هستند كه در دنیا خود را می خرند و آزاد می كنند.

یك وقت علی علیه السلام درهم یا دیناری را كه مال خودشان بود كف دست گرفت، قدری به آن نگاه كرد و فرمود: ای پول! تو تا وقتی كه در دست من هستی مال من نیستی؛ درست عكس آنچه ما می گوییم. ما می گوییم تا وقتی پول مال من است كه در جیب من است و وقتی خرج كردم از دست من رفته است. علی علیه السلام عكس این را فرموده است: تو تا وقتی كه در دست من هستی مال من نیستی، زیرا تا وقتی كه در دست من هستی باید مال تو باشم و نوكر تو باشم و تو را نگهداری كنم. تو آن وقت مال من هستی كه تو را خرج كرده باشم و الاّ تا وقتی كه تو را نگه داشته ام تو مال من و در خدمت من نیستی، من مال تو و در خدمت تو هستم.

علی علیه السلام از جلو یك قصابی می گذشت [4]. قصاب چشمش كه به علی علیه السلام افتاد عرض كرد: امروز گوشتهای خوبی آورده ام، اگر می خواهید بخرید. حضرت فرمود: پول ندارم. قصاب گفت: من برای پولش صبر می كنم. فرمود: من به شكم خود می گویم صبر كند. چرا از تو گوشت بگیرم كه تو بخواهی برای پولش صبر كنی؟ من شكمم را وادار به صبر می كنم كه این مقدار ذلیل و مقروض و مدیون تو نباشم

---