اما درباره ی مسئله ی ارزشها [كه گفته اند ایمان به خدا سبب فراموش شدن ارزشهای انسانی می شود] می گوییم: غرق شدن در یك بیگانه سبب می شود كه انسان ارزشهای ذاتی خود را فراموش كند، اما غرق شدن در آنچه كه عین «خود» او و كمال خود اوست، موجب احیای بیشتر ارزشها در انسان می شود و به همین دلیل كسانی كه در مقامات عبودیت بالا می روند، همه ی ارزشهای انسانی در آنها قویتر می شود: عقل در آنها قویتر می شود، عشق در آنها قویتر می شود، قدرت در آنها قویتر می شود، «ما» بودن با انسانها در آنها قویتر می شود، تمام ارزشهای انسانی در آنها قویتر می شود، چون همه ی اینها مظاهر ذات حق و صفات كمالیه ی حق هستند.

عزت، كرامت و مانند اینها صفات حق اند و وقتی كه انسان به خدا نزدیك شد، این صفات كه ارزشهای انسانی است در او بیشتر می شود.

اما درباره ی اینكه [گفته اند تعلق به خداوند موجب توقف و ركود انسان است، باید گفت ] آنها خیال كرده اند كه خدا مثل یك درخت است و اگر كسی به خدا وابسته شد یعنی به یك موجود محدود بسته شده و نمی تواند از خدا عبور كند. خدا یعنی حقیقت نامتناهی. یك وقت انسان را در یك فضای محدود مثلاً در فضای صد فرسنگ در صد فرسنگ حبس می كنند، این برای انسان محدودیت است، چون انسان می گوید من این فضا را كه طی كردم آخرش محدودیت است. ولی اگر انسان را در فضای لایتناهی قرار دهند او را محدود نكرده اند. فضای لایتناهی توقف ندارد، یعنی ای انسان! تو اگر لایتناهی هم بروی باز به سوی كمال می روی. خدا یك موجود نامحدود است كه اگر آن كاملترین بشرها (یعنی خاتم الانبیاء صلی الله علیه و آله) تا ابد نیز پیش برود، سیر او به پایان نمی رسد. خدا یك موجود پایان پذیر نیست و این تنها میدان بی پایان بشر است.

راجع به مسئله ی صلوات، بحثی در میان علماست كه ما كه صلوات بر پیغمبر می فرستیم معنایش چیست و چه اثری دارد كه در صلوات، از خدا برای پیغمبر طلب رحمت و خیر می كنیم؟ یك عده می گویند: پیغمبر انسان كامل است، پس اینكه برای پیغمبر طلب رحمت می كنیم یعنی چه؟ در جواب گفته می شود: پیغمبر هم آناً فآناً در حال رفتن و حركت است و الی الابد هم كه برود، این راه به پایان نمی رسد. پس باز تعلق به ذات پروردگار هرگز منشأ این نمی شود كه «صیرورت» انسان تبدیل به «كینونت» شود