بعضی قسمتهای این فرضیه مربوط می شود به فكر حافظ، یعنی به جهان بینی حافظ كه طبق این فرضیه یك نوع جهان بینی مادی خواهد بود و یا او یك شكاك خواهد بود، آنهم شك بسیار بسیار تلخی، تحیر شدیدی كه با این شك و تردید و تحیر نمی تواند چیزی از راز عالم بفهمد و مخصوصاً هرچه هم مواجه می شود، بیشتر در او تلقین بی ایمانی می كند و در نتیجه برای اینكه از زهر فكرهای مسموم خودش نجات پیدا كند به می پناه می برد، كه بسیاری از میخوارگان همین طور هستند؛ در اثر شدت گرفتاری، آنهایی كه غم و غصه ی زیادی دارند یا در عشق شكست می خورند یا یك شكستهای دیگری، به حالتی درمی آیند كه خودشان برای خودشان غیرقابل تحمل اند، یعنی عقلشان، فكرشان، اندیشه شان برای خودشان غیرقابل تحمل است، در این وقت برای اینكه این اندیشه ی مزاحم را از خودشان دور كنند، به آن ضدّ اندیشه یعنی «می» پناه می برند كه دمی بیاسایند، درست همان كه گفت:

«كَالْمُسْتَجیرِ مِنَ الرَّمْضاءِ بِالنّار» [1]. گفت در جهنم عقربهایی هست كه مردم از آنها به مارها پناه می برند.

---