این فصل شامل دو سخنرانی است كه در 4 و 5 آبان 1349 مطابق 25 و 26 رمضان 1390 قمری در
حسینیه ی ارشاد ایراد شده است.
وَ ذَا اَلنُّونِ إِذْ ذَهَبَ مُغاضِباً فَظَنَّ أَنْ لَنْ نَقْدِرَ عَلَیْهِ فَنادی فِی اَلظُّلُماتِ أَنْ لا إِلهَ
إِلاّ أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّی كُنْتُ مِنَ اَلظّالِمِینَ. `فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَ نَجَّیْناهُ مِنَ اَلْغَمِّ وَ
كَذلِكَ نُنْجِی اَلْمُؤْمِنِینَ [1].
بحث ما درباره ی عبادت و دعا بود. در دو شب گذشته عرض كردم كه عبادت و
عبودیت اگر به شكل صحیحی صورت بگیرد، خواه ناخواه مستلزم تقرّب واقعی
انسان به ذات اقدس الهی است. انسان به واسطه ی عبودیت بدون اینكه شائبه ی مجازی
در كار باشد، به خدا نزدیك می شود و به عبارت دیگر عبودیت «سلوك» است،
حركت است، رفتن به سوی پروردگاراست.
امشب می خواهم درباره ی اولین منزل سلوك بحث كنم؛ اولین نقطه ای كه اگر
انسان بخواهد به سوی پروردگارش سلوك كند و به مقام قرب پروردگار نایل گردد،
باید از این منزل و از این مرحله و از این نقطه شروع كند، و آن چیزی كه برای ما
مورد احتیاج است همین است یعنی برای ما كه قدمی به آن سو برنداشته ایم، بحث
مجموعه آثار شهید مطهری . ج23، ص: 536
درباره ی منازل عالی سالكان سودی ندارد. ما اگر مرد عمل باشیم، باید ببینیم اولین
منزل قرب و سلوك به سوی پروردگار كدام منزل است، كدام مرحله است و ما
عبودیت و عبادت خودمان را از كجا شروع كنیم.
اولین منزل سلوك به خداوند، منزل «توبه» است. امشب می خواهم بحث خودم
را در اطراف توبه ادامه بدهم.