می توان گفت كه آرمان اصلاحی سید و جامعه ی ایده آلش در جامعه ای اسلامی خلاصه می شود كه وحدت بر سراسر آن حاكم باشد؛ اختلافات نژادی، زبانی، منطقه ای، فرقه ای، بر اخوّت اسلامی آنها فائق نگردد و وحدت معنوی و فرهنگی و ایدئولوژیك آنها را آسیب نرساند، مردم مسلمان مردمی باشند آگاه و عالم و واقف به زمان و آشنا به فنون و صنعت عصر و آزاد از هرگونه قید استعمار و استبداد، تمدن غربی را با روح اسلامی نه با روح غربی اقتباس نمایند، اسلام حاكم همان اسلام نخستین باشد بدون پیرایه ها و ساز و برگها كه بعدها در طول تاریخ به آن بسته شده است، روح مجاهدگری به مسلمانان بازگردد، احساس عزت و شرافت نمایند، زیر بار ظلم و استبداد و استعباد نروند. تا آنجا كه ما اطلاع داریم سید آرمانی در مورد نظام ارباب و رعیتی حاكم بر جامعه ی اسلامی آن روز و همچنین در مورد نظام خانوادگی و هم نظام آموزشی علوم اسلامی كه به آنها دلبستگی فراوان داشته، ابراز نكرده است. معلوم نیست از نظر انطباق آن نظامات با موازین و معیارهای اسلامی، سید چگونه می اندیشیده است؛ همچنان كه علی رغم مبارزه ی پیگیرش با حكومتهای مستبده ی زمان خود، فلسفه ی سیاسی اسلامی را كه خود می پسندیده دقیقاً عرضه نداشته است كه به چه شكل و چه الگویی هست؛ شاید بدان جهت كه مبارزات پیگیرش با استبداد و استعمار امان نمی داده كه به این مسائل بپردازد؛ و شاید بدان جهت كه مبارزه با استبداد و استعمار را نخستین گام در راه انقلاب و رستاخیز اسلامی می دانسته و معتقد بوده ملت مسلمان هرگاه این گام اول را درست بردارد، در گام دوم، خود خواهد دانست كه چه بكند؛ و ممكن است اینها را نوعی نقص و كمبود در كار سید تلقی كرد.