كسانی كه آرزوی اعتلای آیین مبین اسلام را در سر دارند و درباره ی علل ترقی و انحطاط مسلمین در گذشته ی دور و نزدیك می اندیشند، نمی توانند درباره ی دستگاه رهبری آن یعنی سازمان مقدس روحانیت نیندیشند و آرزوی ترقی و اعتلای آن را در سر نداشته باشند و از مشكلات و نابسامانیهای آن رنج نبرند. زیرا قدر مسلّم این است كه هرگونه صلاح و اصلاحی در كار مسلمین رخ دهد یا باید مستقیماً به وسیله ی این سازمان كه سِمَت رسمی رهبری دینی مسلمین را دارد صورت بگیرد، یا لااقل این سازمان با آن هماهنگی داشته باشد. اگر به فرض، حركتی اصلاحی و دینی از ناحیه ی فرد یا افرادی آغاز گردد و سازمان روحانیت آمادگی و هماهنگی نداشته باشد، گمان نمی رود موفقیت زیادی نصیب گردد. از خصوصیات دین مقدس اسلام این است كه مسئولیت مشترك به وجود آورده است. همه مسئول حفظ و رعایت و راهنمایی و هدایت یكدیگرند. هركس كه خود را در برابر اسلام مسئول می شمارد، خود به خود نسبت به سازمان رهبری آن احساس مسئولیت می كند. برخی از اندیشمندان اجتماعی ما به واسطه ی عدم علاقه و اعتقاد ممكن است هیچ گاه درباره ی سازمان روحانیت و مشكلات آن و راه حل آنها نیندیشند، همان طوری كه همه ی علاقه مندان كوتاه فكر و بی خبر نیز هیچ گاه این گونه اندیشه ها در مغز ساده شان راه نمی یابد. اما علاقه مندان روشن اندیش اسلام، یكی از مهمترین موضوعات كه فكر آنها را به خود مشغول می دارد همین موضوع است. این بنده كه همه ی افتخارش این است كه در سلك این طبقه منسلك است و خوشه چینی از این خرمن به شمار می رود و در خانواده ای روحانی رشد و نمو یافته و در حوزه های علوم دینی عمر خویش را بسر برده، تا آنجا كه به یاد دارد از وقتی كه می توانسته اندكی در مسائل اجتماعی بیندیشد در اطراف این موضوع فكر می كرده است.