كعبه وسیله ی سوء استفاده و غرور قریش در میان اعراب بود و مخصوصاً قضیه ی عام الفیل به كعبه و قریش احترام فوق العاده داده بود. لهذا فرمود: لایَسْتَوی مِنْكُمْ مَنْ اَنْفَقَ مِنْ قَبْلِ الْفَتْحِ وَ قاتَلَ اُولئِكَ اَعْظَمُ دَرَجَةً مِنَ الَّذینَ اَنْفَقوا مِنْ بَعْدُ وَ قاتَلوا [1]. قرآن كریم این نكته را كه كعبه سبب غرور قریش شده بود در سوره ی مؤمنون اشاره می كند: . . . مُسْتَكْبِرینَ بِهِ (البیت) سامِراً تَهْجُرونَ [2].

رجوع شود به جلد دوم زندگانی محمد، دكتر هیكل، صفحه ی 493 و 571. رجوع شود به جلد اول زندگانی محمد، دكتر هیكل، صفحه ی 124. رجوع شود به المیزان، جلد 3، صفحه ی 385 ذیل آیه ی اِنَّ اَوَّلَ بَیْتٍ وُضِعَ. . . و صفحه ی 394 راجع [به ] : بنائها، شكلها، كسوتها، منزلتها، ولایتها. ایضاً المیزان، جلد 1، صفحه ی 301 راجع به تشریع حج و اینكه مناسك حج ممثّل و نماینده ی مقامات ابراهیم و خاندان اوست.

---