داستان معروفی است از بوذرجمهر و پادشاه معاصرش انوشیروان. می گویند بوذرجمهر همیشه این پادشاه را به سحرخیزی نصیحت می كرد و خودش هم صبح زود می آمد؛ شاه هم خوشش نمی آمد كه به این زودی بیاید؛ آخرش گفت من یك نقشه ای می كشم كه این دیگر مزاحم نشود. به افرادش گفت هنگام سحر كه او از خانه اش بیرون می آید و حركت می كند شما بروید تمام لباسهای او را و هرچه دارد از وی بگیرید كه او دیگر این كار را نكند. همین كار را كردند. بین راه، هنوز هوا تاریك بود، او را گرفتند، لختش كردند، پولها و لباسهایش را گرفتند و رهایش كردند. مجبور شد به خانه برگردد، لباس دیگر بپوشد، آماده بشود و بیاید. آن روز دیرتر از روزهای دیگر آمد. شاه از او پرسید تو چرا امروز دیر آمدی؟ گفت امروز حادثه ای برایم پیش آمد. حادثه چیست؟ من با دزد برخورد كردم و دزد مانع شد، چنین و چنان كرد، رفتم خانه و بالأخره یك ساعت تأخیر شد. گفت جنابعالی كه می گفتید: «سحرخیز باش تا كامروا باشی» ، چطور شد؟ گفت: دزد از من سحرخیزتر بود. بشریت این جور است. شما اگر حساب بكنید، می بینید آنچه كه بشرِ آزادی از دست داده برای به دست آوردن آزادی برای خودش تحصیل كرده، بشرِ آزادی سلب كننده همانها را به صد درجه قویتر تحصیل كرده است. اگر تشكل را در نظر بگیرید، تشكل آنها خیلی بیشتر است؛ وحدت و اتحاد را در نظر بگیرید، اتحادشان خیلی قویتر است؛ وسیله را در نظر بگیرید، وسیله شان خیلی بیشتر است. شما الآن اگر بزرگترین احزاب ملی دنیا را با تمام تأسیساتشان در نظر بگیرید می بینید در مقابل دستگاه جاسوسی سیا یا اینتلیجنت سرویس صفر است و چیزی نیست. تمام قدرتها و امكانات را، حتی قدرتهای تبلیغاتی، در اختیار خودش گرفته كه باز بشر می بیند فاصله ی فردِ آزادی از دست داده با فردِ آزادی سلب كننده به همان نسبتی است كه در قدیم بود بلكه صد درجه بالاتر. یك كاری هم علاوه شده است و آن كار علاوه این است: