از همه روشنتر جریانی است كه در حدود پنجاه سال پیش رخ داد، قصه ی دولت عثمانی و جنگی كه عثمانی ها با اروپایی ها داشتند. دولت عثمانی خودش یك نیرویی بود. درست است كه این دولت از درون خودش فاسد بود ولی بالاخره یك مركزی بود. دشمن چه كرد؟ بر اساس فَرِّقْ تَسُدْ (تفرقه بینداز و حكومت كن) بعضی از عربها را تحریك كردند كه شما ملت عرب هستید، سیادت مال شماست، چرا باید تركها بر شما سیادت كنند، چرا باید منطقه های عربی زیر حكم و نفوذ تركها باشد، بیایید امپراطوری عربی بسازید. به طمع امپراطوری عربی، اینها را تحریك كردند.

در حالی كه عثمانی ها به هر حال داشتند با دشمن اسلام و مسلمین می جنگیدند و احتیاج به تقویت داشتند، در چنین شرایطی از پشت خنجر زدند یعنی دنیای اسلام را دچار یك فاجعه كردند. همین كه عثمانی ها از بین رفتند و شكست خوردند و دنیای اروپا موفق و پیروز شد، در جواب درخواست امپراطوری عربی، گفتند امپراطوری عربی یعنی چه؟ ! آمدند [سرزمینهای عربی را] قسمت قسمت و تكه تكه كردند، هر قسمتش را به یك نفر دادند، همه را هم به جنگ همدیگر وادار كردند. بعد همین قضیه سبب شد كه تركهای عثمانی كینه ای نسبت به عرب پیدا كردند و از عرب تجاوز كرد و به اسلام رسید. این موضوع سبب شد كه نه تنها از عرب روبرگردانند، از اسلام روبرگرداندند، گفتند اساسا ما اسلام نمی خواهیم، كشور ما یك كشور لائیك و بی دین است، اصلا كشوری است كه دین را به رسمیت نمی شناسد. حتی خطشان را هم تغییر دادند. آنها هم با این اشتباهشان دیگر قد راست نكردند. این، تفرق و اختلاف است. باز این كه تفرقهای مذهبی به چه شكل پیدا شده و هنوز هم افرادی این آتش تفرقه های مذهبی را دامن می زنند، استعمار در داخل كشورهای اسلامی هر روز مذهب می سازد برای تفرقه اندازی، این هم خودش داستانی است. این هم عامل سوم كه قرآن روی آن تكیه دارد.