قسمت سوم دستور امام رضا علیه السلام این بود: وَ یُخْبِرُهُمْ بِما یَرِدُ عَلَیْهِمْ مِنَ الْآفاقِ مِنَ الْاَحْوالِ الَّتی فیهَا الْمَضَرَّةُ وَ الْمَنْفَعَةُ یعنی آنها را آگاه كند به جریانهای خوب یا بدی كه در آفاق دوردست برای عالم اسلام اتفاق می افتد. «آفاق» جمع افق است، مقصود نقطه ی دوردست است. جریانهایی در نقاط دوردست جامعه ی اسلامی واقع می شود و مردم بی خبرند و نمی دانند چه گذشته است. خطیب باید آنها را به مردم بگوید.

خلاصه ی كلام، اوضاع خارجی و داخلی دوردست را به مردم بگوید. آیا شما اطلاع دارید كه در دنیا بر سر مسلمانان چه می آید؟ آیا از سیاست خارجی عالم اسلام یك كلمه باخبرید؟ همه ی اینها را باید خطیب به مردم بگوید. مثلاً حادثه ی الجزایر پیش آمده. این حادثه را اولین بار خطبا باید به اطلاع مردم برسانند، نه اینكه خطبا سكوت كنند یا اگر هم بگویند بعد از این باشد كه دنیا را پر كرده و روزنامه ها هر روز می نویسند. آنها باید نماینده ی مخصوص به الجزایر بفرستند و اخبار دست اول را بگیرند. لااقل آنها باید دست اول خبرها را از خبرگزاری ها بگیرند. جنایات ارتش سرّی فرانسه را بگویند. ارتش سرّی مثل لشكر یزید است، چه فرق می كند؟ ! جنایات لشكر یزید را كه می گویند، جنایات اینها را هم باید بگویند. اینها در شقاوت از آنها كمتر نیستند. اینها هم بر هیچ چیزی ابقا نكردند، به زن و بچه ابقا نكردند، كتاب و كتابخانه آتش زدند، آبادیها را ویران كردند، كِشتها را از بین بردند، نسل را از بین بردند، همان طوری كه قرآن درباره ی بعضی ها فرمود: وَ اِذا تَوَلّی سَعی فِی الْاَرْضِ لِیُفْسِدَ فیها وَ یُهْلِكَ الْحَرْثَ وَ النَّسْلَ [1]. داستان امام حسین كه ما باید آن را زنده نگه داریم، در حقیقت هوشیارباش و بیدارباشی است كه آه! دیدی چه بر سر اسلام آمد! ما باید در اثر تجدید یادبود این قضیه، همیشه هوشیار باشیم كه مبادا دیگر از این مصیبتها بر اسلام وارد شود. و ما برعكس چنین استفاده ای نكرده ایم. مصیبتهای بزرگتر از الجزایر بر اسلام وارد شده و احدی از ما «آخ» نگفته است.

---