در دفتر 86 نمره ی 43 بحثی شد راجع به فلسفه ی حرمت اخذ اجرت بر عبادات. در مجله ی یغما شماره ی بهمن ماه 1339 سرمقاله ای از مرحوم اقبال آشتیانی دارد تحت عنوان «طبیب نمایان كاسب» . در آن مقاله بحثی دارد كه چون سر و كار طبیب با یك موجود زنده است، علاوه بر مهارت و هنر طبیب وجدان عالی لازم است. ضمناً اشاره ی مختصری می كند به تاریخچه ی طب در گذشته و می گوید: در قدیم مخصوصاً این مطلب به طبیب تعلیم می شد و نفس طبیب به این جهت ارتیاض داده می شد كه برای پول و دارایی كار نكند. می گوید:

اصطلاحی بود كه دو ادب باید آموخت: ادب درس و ادب نفس.

اشاره می كند به قسم نامه ی معروفی از بقراط [1]و مخصوصاً اشاره می كند به سیره ی حكمای اسلامی و می گوید: در قرن نوزدهم كه موضوع تقسیم كار پیش آمد، موضوع كسب شدن طب معمول شد (مراجعه شود) . چندی پیش یكی از رفقا نقل می كرد كه طبیبی نسخه ی مریضی قلبی را كه حتی پول تاكسی نداشته و آن مریض جوان بوده، بعد از آنكه پدر بیچاره ی مریض می گوید كه من فعلاً ندارم پول نسخه را بدهم بعد می فرستم، آن نسخه را از دست پدر بیچاره می گیرد و پاره می كند و می گوید: به جهنم كه بچه ات بمیرد. بعد از چند روز هم آن مریض مرد. بسیاری از اطبا شنیده شده است كه به واسطه ی پول نداشتن مریض یا كم پول دادن مریض، نسخه را پاره كرده اند.

---