بعد از شهادت امام حسین علیه السلام عده ای در كوفه توبه كردند. آنها از كوفیانی بودند كه از كوتاهی كردن در نصرت امام حسین سخت پشیمان شدند و خود را ملامت كردند و خودشان را مستحق عذاب دانستند. در خانه ی سلیمان بن صُرَد خُزاعی جمع شدند و گفتند حالا كه ما این توفیق را پیدا نكردیم كه همراه حسین بن علی باشیم پس برای اینكه این لكه ی سیاه را از دامن خودمان پاك كنیم، به انتقام خون حسین با قاتلان او می جنگیم. چهار هزار نفر به كربلا آمدند و روی قبر حسین بن علی علیه السلام هم پیمان شدند و سوگند یاد كردند. اینها را «توّابین» می نامند و این جریان قبل از جریان مختار است. با شامیها جنگیدند و البته شهید شدند. شعارشان این بود: «یا لَثاراتِ الحسین» یعنی انتقام خون حسین را می خواهیم. در جنگهای امروز، با تغییر ابزار و وسایل و اینكه دیگر جنگ تن به تن كم اتفاق می افتد مگر در بعضی از موارد كه شما مثلاً می بینید مصریها در حملات خودشان اللّه اكبر را شعار خودشان قرار داده اند و با اللّه اكبر پیش می روند، كمتر از شعار لفظی استفاده می شود. امروز در میدانهای ورزش بیشتر از شعار استفاده می كنند. وقتی كه دو تیم در میدان ورزش با یكدیگر مسابقه می دهند، برای اینكه این تیم با آن تیم اشتباه نشود و احیاناً ممكن است از دو كشور باشند، می بینید یك شعار مخصوصی دارند؛ یا لباسهایشان رنگهای مختلف دارند، یا نام كشورشان را روی سینه و احیاناً پشت شانه شان می نویسند. به این وسیله وابستگی خودشان را اعلام می كنند كه ما از این تیم هستیم نه از آن تیم، از این كشور هستیم نه از آن كشور. به همین دلیل می بینید كه ما یك سلسله شعارهای ملی داریم. هر ملتی یك سلسله شعارهای ملی دارد. هر پرچمی برای هر ملتی شعار آن ملت است. افراد یك ملت وقتی كه می خواهند وابستگی و تبعیت و تابعیت خودشان را اعلام كنند كه مثلاً ما ایرانی هستیم، وقتی كه در یك كشور خارجی حركت می كنند، مثلاً پرچم سه رنگ ایران را روی ماشین خودشان نصب می كنند كه هركس ببیند بداند اینها ایرانی هستند. این پرچم نصب كردن اعلام این است كه من ایرانی هستم. همین طور مردمی كه تابع كشورهای دیگر هستند؛ آنها هم با پرچم خودشان اعلام وابستگی می كنند.

این معنی «شعار» كه اجمالاً دانستید.