یكی دیگر از شعارهای ما كه متأسفانه جامعه ی ما تحت تأثیر غرب زدگی دارد از دست می دهد مسئله ی نامگذاری است. هر ملتی اسمهایی كه روی بچه های خودش می گذارد اسمهایی مخصوص به خود است. رابرت اسم ما نیست، اسم دنیای مسیحیت است. ما مسلمانیم، مسلمانی خودش اسم دارد و اساساً دستور دارد.

دستور است كه نگذارید این اسمها فراموش بشود. با كمال تأسف یكی از مظاهر تجدد ما [1] این است كه یك حسی در میان بعضی طبقات ما و خصوصاً در میان بعضی از خانمها پیدا شده كه خیال می كنند اسمهای اسلامی دیگر كهنه شده است و به شخصیت آنها 52ضربه می زند كه بعد از این اسم بچه اش را حسن یا حسین بگذارد (با اینكه ایمان به امام حسن و امام حسین دارد) ، اسم بچه اش را علی، احمد، مصطفی، مرتضی، ابوالقاسم، رضا، كاظم، صادق، باقر و اسمهای انبیا: ابراهیم، اسماعیل، اسحاق، موسی و عیسی بگذارد. مثل اینكه خیال می كنیم كه اینها دیگر كهنه شده و مانعی هم ندارد، مسلمانی كه به این حرفها نیست، حالا من به جای این اسمها می آیم اسمی مثلاً از گبرهای سه هزار و چهارهزارسال پیش می گذارم. خیر، مسلمانی شوخی بردار نیست. اسلام هم به ما نیاز ندارد كه بخواهد با ما صلح و مصالحه كند كه حالا از این یكی گذشتم. یا ما باید مسلمان باشیم و شعارهای اسلامی را كه اعلام وابستگی ما به اسلام است حفظ و نگهداری كنیم و یا باید از اسلام استعفا بدهیم. از دست دادن تدریجی شعارها باعث می شود كه بعد خود محتوا را از دست بدهیم. من هم قبول دارم ماهیت و واقعیت اسلام هرگز به این مطلب نیست كه من اسمم حسن باشد یا كامران. اینقدر اشخاصی بوده اند كه اسمشان حسن و حسین و احمد بوده كه كمر اسلام را شكسته اند. ممكن است اسم من یك اسم غیر اسلامی باشد ولی عملاً من مسلمان واقعی باشم. من منكر این مطلب نیستم؛ نمی گویم هركسی با اسم مسلمان می شود و هركسی با اسم از اسلام خارج می شود؛ ولی عرض می كنم كه این خودش یك حسابی است در دنیای اسلام كه ما این اسمها را به عنوان ظرفها باید حفظ كنیم تا محتوا و مظروف را از دست ندهیم.

---