خیلی عجیب است! ما از یك طرف می گوییم مسلمانیم و وابستگی خودمان را به دین اسلام اعلام می كنیم، بعد در حساسترین مراكز كشور ما مثل مجلس شورای ملی و مجلس سنا ژست مادیگری به خودشان می گیرند، چطور؟ یك رفیقشان را از دست می دهند بعد یك نفر می آید اعلام می كند: فلان كس، دوست عزیز ما، از میان رفت، فعلاً در میان ما نیست، پس یك دقیقه سكوت اعلام می كنیم. بعد یك دقیقه «صُمٌّ بُكْم» می شوند. «یك دقیقه سكوت اعلام می كنیم» یعنی چه؟ ! این سكوت چه اثر و فایده ای دارد؟ می خواهد بگوید من به قیامت و به مغفرت و طلب مغفرت و این حرفها اعتقاد ندارم، یك دقیقه سكوت. این یك دقیقه سكوت را آدمهایی درآوردند كه اساساً به این حرفها اعتقاد نداشتند. در یك كشور اسلامی كه برای یك نفر میّت اظهار تأسف می خواهد بشود كه شكلش نباید یك دقیقه سكوت باشد.

گفت: «یك دست به مصحفیم و یك دست به جام» ؛ هیچ معلوم نیست كه اصلاً ما مسلمانیم یا نامسلمان، به خدا اعتقاد داریم یا نداریم؟ قیامت را اعتقاد داریم یا منكر هستیم؟ هیچ وضعمان معلوم نیست، فقط تقلید محض، چرا؟ چون در دنیای اروپا برای مرده های خودشان یك دقیقه سكوت می كنند. چرا می ترسید؟ ! مسلمانم، او مرده است، برای مسلمان طلب مغفرت باید كرد، یك سوره ی كوچك قرآن باید خواند؛ حمدی می خوانیم، سوره ای می خوانیم، یا چهار تا قُلْ هُوَ اللّه می خوانیم یا یازده تا قُلْ هُوَ اللّه می خوانیم یا هفت تا اِنّا اَنْزَلْنا می خوانیم. بچه های ما وقتی كه بشنوند برای مرده های ما در مجلس شورا و مجلس سنا یك دقیقه سكوت اعلام می كنند چه فكری می كنند؟ ! معاد اصل است ولی این شعارها را باید حفظ كرد.