بپا داشتن نماز آن است كه حق نماز ادا شود، یعنی نماز به صورت یك پیكر بی روح
انجام نگردد بلكه نمازی باشد كه واقعاً بنده را متوجه خالق و آفریننده ی خویش
سازد؛ و این است معنی «ذكر اللّه» كه در آیه ی شریفه ی 14 سوره ی طه بدان اشاره شده:
اَقِمِ
الصَّلوةَ لِذِكْری.
یاد خدا بودن مساوی است با فراموش كردن غیر خدا. اگر انسان ولو مدت
كوتاهی با خدا در راز و نیاز باشد و از او استمداد جوید و او را ثنا گوید، او را به اللّه
بودن، رب بودن، رحمن بودن، رحیم بودن، احد بودن، صمد بودن،
لَمْ یَلِدْ وَ لَمْ یولَدْ. وَ
لَمْ یَكُنْ لَهُ كُفُواً اَحَد بودن توصیف كند، عالیترین تأثیرها در نفس او گذاشته می شود و
روح انسان آنچنان ساخته می شود كه مذهب اسلام می خواهد، و بدون چنین
برنامه ای امكان پذیر نیست.
وَ مِمّا رَزَقْناهُمْ یُنْفِقونَ. انفاق چیست؟ معنی اینكه «انفاق می كنند» البته این
نیست كه خودشان را تهی دست و بی چیز می كنند (چنان كه بعضی گمان كرده اند)
بلكه یعنی انباشته شده ها را مصرف می كنند. و ممكن است كه انفاق به معنای ازاله
باشد، یعنی ازاله ی نفق و فقر: آنان فقرها و مستمندیها را از بین می برند.
انفاق رابطه ی انسان را با جامعه اش مستقر می سازد؛ چنان كه اصل اول، یعنی
ایمان به غیب، مربوط به جهان بینی انسان و اصل دوم (اقامه ی نماز) مربوط به رابطه ی
دائمی انسان با غیب بود.