معجزه از ماده ی «عجز» است. عجز یعنی ناتوانی، و معجزه یعنی كاری كه دیگران در
مقابل آن ناتوانند و كسی دیگر قادر به انجام آن نیست.
گاهی به جای «معجزه» كلمه ی «خرق عادت» استعمال می شود ولی این همان
برداشتی است كه اشاعره از معنای معجزه داشتند و معنای خوبی هم نیست.
اصولاً در قرآن نه كلمه ی «معجزه» استعمال شده و نه «خرق عادت» و هر دو از
اصطلاحات علمای اسلامی است. البته كلمه ی «معجزه» در اصطلاح عموم مسلمین
رایج است و حتی شاید در زمان ائمه ی اطهار هم استعمال می شده است ولی «خرق
عادت» اینچنین نیست بلكه تنها گروه خاصی از متكلمین اسلامی یعنی همان گروه
اشاعره كه معنای معجزه را اینچنین می پنداشتند به كار برده اند.
قرآن لفظ دیگری را به كار برده و آن كلمه ی «آیت» است كه به نظر می رسد از هر
دو كلمه ی «معجزه» و «خرق عادت» رساتر به مقصود است.