آیات پیش حكایت می كرد از برخی آزارهای زبانی كه منافقین به پیغمبر اكرم می رساندند. این سه آیه ای كه خواندم نشان می دهد كه منافقین در یك جریانی كار نفاقشان آنقدر بالا گرفت كه یك تصمیم بسیار خطرناكی، در حد كشتن پیغمبر اكرم، گرفته بودند. این منافقین كه اینجا قرآن ذكر می كند، به قرینه ای كه در خود آیه هست، از منافقین اولین نیستند یعنی از كسانی نیستند كه از اول به پیغمبر ایمان نیاوردند از قبیل عبداللّه بن اُبَیّ بن سَلول كه از اوّلی كه پیغمبر اكرم به مدینه آمدند یك گروهی بودند كه وجود پیغمبر بر اینها گران بود. عبداللّه بن ابیّ بن سلول قبل از آمدن پیغمبر یك موقعیت بسیار عالی در مدینه داشت و حتی اواخر، دو قبیله ی اوس و خزرج برای اینكه به اختلافاتشان خاتمه بدهند اتفاق نظر پیدا كرده بودند كه عبداللّه بن ابیّ را به ریاست بلكه به نوعی پادشاهی در میان خودشان برگزینند، و می گویند بدبخت تاجی هم برای خودش تهیه كرده و منتظر بود كه عن قریبٍ جلوس و تاجگذاری كند كه این قضایا مقارن شد با ایمان گروهی از مردم مدینه به پیغمبر اكرم در مكه، و بعد آمدن عده ای از اینها به مكه، و در عقبه ی منی با پیغمبر اكرم بیعت كردند و سپس آمدند مبلّغ اسلام در مدینه شدند و اوضاع جدیدی پیش آمد. عبداللّه بن ابیّ كنار زده شد و دیگر آن فكری كه پیدا شده بود كه او را به ریاست برگزینند بكلی از بین رفت. طبعاً این آدم عقده پیدا كرد (البته آدم متنفذی بود) و عرب هم كه یك تعصب قبیله ای دارد و رئیس خودش را در حد پرستش پیروی می كند. عبداللّه بن ابیّ و گروه زیادی چاره ای نداشتند از اینكه به ظاهر هم شده اسلام اختیار كنند اما او در باطن دشمنی می ورزید. اینها را منافقین اولین می گوییم.