به حكم «
اَلْجاهِلُ اِمّا مُفْرِطٌ اَوْ مُفَرِّطٌ» [1] دنیای اروپا تا قبل از این دو سه قرن اخیر- كه
قانون حاكم بر آن، قانون كلیسا بود- در یك حد افراطی در محدود كردن روابط
جنسی كوشش می كرد و به اسلام در یك سلسله مسائل ایراد می گرفت. اساساً در
قانون كلیسا ارتباط جنسی مطلقاً ولو با زن شرعی، یك كار پلید بود. از نظر آنها زن
ذاتاً موجودی پلید بود و عمل مقاربت ولو با زن شرعی عمل كثیفی بود و لهذا افراد
مقدس و پاك و منزّه، افرادی كه شایستگی داشتند به مقامات عالی روحانی برسند،
كسانی بودند كه در همه ی عمر زنی را لمس نكرده و با زنی نزدیكی نكرده بودند. پاپ
از میان افرادی انتخاب می شد- و هنوز هم چنین است- كه تمام عمر را مجرّد به سر
برده بودند، و اصلاً نفس «تجرّد» مقدس بود. منتها می گفتند افرادی كه استعداد دارند
این عمل مقدس تجرّد را انجام دهند و در تمام عمر با هیچ زنی تماس نداشته باشند،
كم هستند- و همینها هستند كه بعداً كشیش و كاردینال می شوند و بعضی به حد پاپ
شدن می رسند- اما اكثر مردم نمی توانند مجرّد باشند و اگر ما به اكثر مردم بگوییم
مجرّد زندگی كنند، اینها مرتكب عمل زنا می شوند- كه پلیدتر است- و بیشتر عمل
جنسی انجام می دهند. بنابراین از باب «دفع افسد به فاسد» ازدواج را اجازه
می دادند.
اسلام بر عكس، تجرّد و عزوبت را پلید می داند و گفته است «زمین، آدم عزب
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 396
را لعنت می كند كه بر آن بول كند»
[2] و ازدواج را مقدس می شمارد.
[1]
. نهج البلاغه، حكمت 70 با این عبارت: لا یُرَی الْجاهِلُ اِلّا مُفْرِطاً اَوْ مُفَرِّطاً.
[2] . [نظیر این تعبیر در روایات درباره ی «أغلف» یعنی مرد ختنه نكرده وارد شده است (بحار، ج 104 / ص 126) . ]