«مَهر» هم از همین قبیل است. این كه گفته اند مرد یك چیزی را به عنوان «صُداق»
قرار بدهد، بر اساس همین اصل و ناموس
[1] است؛ یعنی زن باید در مقامی خودش را
معرفی كند كه بگوید این تو هستی كه به من نیاز داری و نه من به تو، و جنس مرد
باید در شكلی ظاهر شود كه اوست كه باید چیزی به زن نثار كند تا زن در مقابل او
«آری» بگوید. مرد باید به او هدیه ببخشد. قرآن هم صداق را به عنوان «نِحله» یعنی
یك تعارف بیان می كند. اشتباه می كنند كسانی كه می گویند «مهر» یعنی ثمن، یعنی
بها، یعنی پول برای خرید. نه، قرآن می گوید این نِحله و هدیه است [همان طور كه ]
وقتی شما می خواهید كسی را راضی كنید به شكلی كه نیاز شما را رفع كند، شما به او
هدیه می دهید نه او به شما.
تعبیر دیگر قرآن «صداق» است. صداق یعنی [مرد] چیزی می دهد به علامت
این كه علاقه ی من علاقه ی راستین است، صادقانه است، دروغین نیست، برای
شهوترانی نیست، برای همسری است، برای فریب دادن نیست، از روی حقیقت
است.
اساساً وضع زن با مرد در اصل خلقت متفاوت است و به همین دلیل، این زن
است كه خودآرایی می كند برای جلب مرد. مرد هرگز با خودآرایی نمی تواند نظر زن
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 454
را به خود جلب كند. زن و زیور، زن و آرایش دو موجود توأم با یكدیگرند. زن
موجودی است ظریف و لطیف. در هر جنسی- حتی در غیر انسان هم- جنس ماده
همیشه ظریف تر و مظهر جمال و زیبایی و آرایش است، و وقتی می خواهند فتنه
ایجاد نشود، به آن كه مظهر جمال است باید بگویند خودت را نشان نده نه به آن كه
مظهر خشونت و قوّت است، آن كه جلب نظری ندارد؛ به آن كه جلب نظر می كند
می گویند اسباب غوایت و گمراهی فراهم نكن.