قرآن هرگز میان آخرت و دنیا تناقض قائل نمی شود. آیا بین دنیا و آخرت تضاد و
تناقض هست یا نیست؟ من یك مثلی برایتان عرض می كنم، شما ببینید اسمش
تضاد است یا تضاد نیست. خود ما مثلی داریم كه می گوییم «چونكه صد آمد نود هم
پیش ماست. » مولوی مثل دیگری ذكر می كند، مثال می زند به قطار شتر، می گوید
شما یك وقت هست كه طالب و خریدار یك قطار شتر هستید و یك وقت هست كه
طالب پشم و پشكل شتر هستید. اگر شما طالب پشم و پشكل شتر هستید، پشم و
پشكل گیرتان می آید ولی دیگر قطار شتر به تبع گیرتان نمی آید، اما اگر كسی برود و
قطار شتر را بخرد پشم و پشكل هم گیرش می آید. می گوید:
آخرت قطّار اشتر دان عمو
در تبع دنیاش همچون پشك و مو
شما آخرت را بخواهید- نه این كه آخرت را بخواهید تا دنیا را به شما ندهند-
دنیا هم هست، اما اگر دنیا را بخواهید دیگر آخرت نیست. اگر قطار شتر می خواهی
پشم و پشكل هم فراوان است، اما اگر فقط پشم و پشكل می خواهی دیگر قطار شتر
گیرت نمی آید، قطار شتر مال دیگران است.
كِی انسان از عمل خودش حداكثر بهره را می برد و به سعادت جاویدان اخروی،
قرب به ذات حق، دوری از عذاب الهی و دنیای سعادتمند نائل می شود؟ آن وقتی كه
به نور خدا روشن باشد و برای خدا كار كند؛ می شود:
لِیَجْزِیَهُمُ اللّهُ اَحْسَنَ ما عَمِلوا یعنی
حداكثرِ آنچه كه به یك عملی می شود پاداش داد، پاداش داده می شود و دیگر جای
خالی نیست؛ دنیایش هست، آخرتش هم هست.