اعوذ باللّه من الشیطان الرجیم
وَ اَلَّذِینَ كَفَرُوا أَعْمالُهُمْ كَسَرابٍ بِقِیعَةٍ یَحْسَبُهُ اَلظَّمْآنُ ماءً حَتّی إِذا جاءَهُ لَمْ یَجِدْهُ
شَیْئاً وَ وَجَدَ اَللّهَ عِنْدَهُ فَوَفّاهُ حِسابَهُ وَ اَللّهُ سَرِیعُ اَلْحِسابِ. `أَوْ كَظُلُماتٍ فِی
بَحْرٍ لُجِّیٍّ یَغْشاهُ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ سَحابٌ ظُلُماتٌ بَعْضُها فَوْقَ
بَعْضٍ إِذا أَخْرَجَ یَدَهُ لَمْ یَكَدْ یَراها وَ مَنْ لَمْ یَجْعَلِ اَللّهُ لَهُ نُوراً فَما لَهُ مِنْ نُورٍ [1].
بحث این آیات درباره ی سرنوشت عمل كافر است كه اگر كافر عملِ به اصطلاح خیری
به عقیده ی خودش بكند چه سرنوشتی پیدا می كند و اگر عمل شری مرتكب شود چه
سرنوشتی پیدا می كند. یكی دو مطلب به عنوان مقدمه باید عرض كنم: