بعد می فرماید: «
وَ إِذا عَلِمَ مِنْ آیاتِنا شَیْئاً اِتَّخَذَها هُزُواً» هرگاه علم پیدا كند به چیزی از
آیات (مقصود آیات قرآن است كه بر مردم تلاوت می شود) شروع می كند آیات ما را
به مسخره گرفتن و مسخره كردن. عرض كردیم دو چیز است كه قرآن مكرر اینها را
نقل می كند و اینها مصیبتهایی بوده است كه همه ی انبیا در همه ی زمانها گرفتار آن
بوده اند و قهراً همه ی اهل حق و حقیقت به فراخور حالشان گرفتار اینها بوده اند؛ یكی
مسئله ی افك، دروغ بستن، تهمت بستن، و دیگر مسئله ی مسخره كردن. اینها هم دو
چیزی است كه منطق بر نمی دارد؛ یعنی دروغ حدی ندارد، كسی اگر بخواهد دروغ
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 686
بگوید همه جور دروغی [می تواند بگوید. ] «راست» است كه محدود است. انسان
اگر بخواهد راست بگوید قهراً مقید و محدود می شود؛ یعنی چون حقیقت و واقعیتی
هست و باید خودش را با آن تطبیق بدهد نمی تواند از آن تجاوز كند، ولی دروغ
گفتن دیگر افسار پاره كردن است و این زبان انسان در اختیارش است، هر چه كه
دلش بخواهد بگوید گفته است. مسئله ی دوم مسخره كردن و به سخریّه گرفتن است.
این هم از آن چیزهایی است كه روی مردم اثر می گذارد ولی هیچ مقیاسی ندارد،
یعنی هر چیزی را با منطق مسخره می شود مسخره كرد. چنین نیست كه یك چیز را
در دنیا بشود مسخره كرد، یك چیز دیگر را نشود مسخره كرد. هر چه كه در دنیا شما
پیدا كنید یك آدم مسخره چی می تواند آن را موضوع مسخره قرار بدهد و اتفاقاً در
روح مردم هم اثر می گذارد، یعنی مسخره اثر تبلیغاتی زیادی دارد. اتفاق افتاده
است؛ بعضی افراد، چه مرد چه زن (شاید در زنها بیشتر) [زود تحت تأثیر مسخره
شدن قرار می گیرند. ] مثلاً شما با هزار دلیل و منطق برای بعضی زنها ثابت كنید كه
پوشش خوب است به این دلایل، همه را هم قبول می كند، ولی آخرش در یك
جلسه كه می خواهد شركت كند كه در آن از زنهای جور دیگر هستند، خودش را
همرنگ آنها می كند، می گویید چرا؟ می گوید مرا مسخره می كنند. در مقابل مسخره
دیگر تاب مقاومت ندارد؛ یعنی همه ی آن منطقها یك طرف و مسخره ای كه بكنند
طرف دیگر.
«
وَ اِذا عَلِمَ مِنْ ایاتِنا شَیْئاً اتَّخَذَها هُزُواً» هرگاه به بعضی از آیات ما علم پیدا كند
شروع می كند به مسخره كردن در میان مردم؛ و چون مسخره كردن در مردم اثر زیاد
می بخشد این است كه قرآن آن را ذكر می كند. قبلاً بود: «
یَسْمَعُ ایاتِ اللّهِ» آیات ما را
كه می شنود خودش این كار را می كند. در اینجا دارد: «
وَ اِذا عَلِمَ مِنْ ایاتِنا» وقتی علم
پیدا می كند؛ این بیشتر نشان می دهد، كه حتی در وقتی هم كه علم و معرفت دارد و
صددرصد به آیات ما یقین دارد و آیات ما را «آیات ما» می شناسد با این حال عالماً
عامداً و با معرفت كامل به مبارزه با آن بر می خیزد.
«
اُولئِكَ لَهُمْ عَذابٌ مُهینٌ» باز تهدید دیگری است: اینها كه اینچنین با مسخره به
آیات الهی اهانت می كنند عذابی كه در قبال این عملشان هست عذاب خواركننده و
ذلیل كننده ای است. مكرر این مطلب را عرض كرده ایم كه هر گناهی یك عذاب
مخصوص به خود دارد كه با خود آن گناه تناسب دارد، چون عذابهای اخروی مثل
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 687
نعمتهای اخروی هر دو تجسم اعمال انسان در دنیاست. آن كسی كه كارش در دنیا
اهانت كردن و خوار كردن چیزی است كه استحقاق چنین خواری را ندارد، نوع
عذابی كه در آخرت گرفتار آن می شود عذابی است كه تنها درد نیست، اهانت هم در
آن وجود دارد.