اگر برای كسی وسائل هدایت و در واقع وسائل حیات جاودانی فراهم بشود و او این
نعمت را حق ناشناسی و ناسپاسی كند، خودخواهی و خودپرستی و جاه و مقام و
امثال اینها مانع بشود كه [از آن بهره ببرد و] حقیقت كه اینچنین به او رو آورده [و]
دستش را به طرف او دراز كرده و می خواهد او را برای همیشه نجات بدهد و حیات
ابدی به وی بدهد، او به جای اینكه دستِ حقیقت را بفشارد شمشیرش را بالا ببرد و
این دست را قطع كند كه تو چرا آمده ای به سوی من، قطعاً اینچنین هتك ناموس
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 718
الهی از طرف خدای متعال عقوبت و عذابی بسیار شدید دارد. قبلاً گفتیم كه پیغمبران
كارخانه ی معجزه سازی نیاورده اند كه هر كسی بیاید اقتراح كند، مثل معركه گیرها،
پیشنهاد كند این قدر می دهم كه فلان نمایش را بدهی. صحبت نمایش نیست،
صحبت این است كه معجزه های پیغمبران آیتها و دلیلهای خداست یعنی دست
حقیقت است كه دراز شده و می خواهد انسان را بگیرد برای اینكه او ایمان بیاورد و
سر به جاده ی حقیقت بگذارد. حال اگر كسی معجزه ی یك پیغمبر را ببیند و مع ذلك
جحود بورزد و مبارزه كند اینجاست كه عذاب الهی نازل می شود. عذابهای الهی كه
خداوند بر امتها نازل كرده است همه همان «
وَلَئِنْ كَفَرْتُمْ اِنَّ عَذابی لَشَدیدٌ» است. كفران
ورزیدید: نعمت خدا به سوی شما آمد، دست هدایت به سوی شما دراز شد و به
جای اینكه از او استفاده كنید آن دست را با شمشیرتان زدید.
سوره از «
اِقْتَرَبَتِ السّاعَةُ وَ انْشَقَّ الْقَمَرُ» شروع شد، بعد فرمود: «
وَ اِنْ یَرَوْا ایَةً
یُعْرِضوا وَ یَقولوا سِحْرٌ مُسْتَمِرٌّ» هر آیتی و نشانه ای و دلیلی [كه از خدا ببینند] - كه هر
آدم بی غرضی عاشق این است كه آیتی از خدا ببیند تا به دنبال آن برود- اینها در
مقام توجیه و تفسیر و تأویل آن برمی آیند به گونه ای كه به اصطلاح عذری برای
خودشان و دیگران بتراشند. بعد قرآن فرمود: «
وَ لَقَدْ جاءَهُمْ مِنَ الْاَنْباءِ ما فیهِ مُزْدَجَرٌ»
خبرهایی كه در آنها ازدجاری باشد یعنی موعظه ای و امتناعی از این حرفها باشد به
قدر كافی رسیده [كه ] این كارها خیلی خطر دارد: معجزه ای رخ بدهد، دست
هدایتی بیاید و انسان حقیقت را تشخیص بدهد، باز چشمهایش را ببندد؛ نعمتی به
این اهمیت و عظمت برای انسان پیش بیاید و در عین حال انسان خودش را به آن
راه بزند؛ این پشت سرش عذاب و عقوبت دارد.