«یا مَعْشَرَ اَلْجِنِّ وَ اَلْإِنْسِ إِنِ اِسْتَطَعْتُمْ أَنْ تَنْفُذُوا مِنْ أَقْطارِ اَلسَّماواتِ وَ اَلْأَرْضِ فَانْفُذُوا لا تَنْفُذُونَ إِلاّ بِسُلْطانٍ. `فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ » ای گروه جن و انس اگر می توانید از اقطار آسمانها و زمین- یعنی از جوانب- فرار كنید، فرار كنید؛ اگر می توانید از مُلك خدا خارج شوید، خارج شوید؛ اختیار با خودتان است ولی هرگز فرار نخواهید كرد مگر به كمك قدرتی. این را توجه داشته باشید كه [آیه ] مربوط به قیامت و آن وقتی است كه دیگر انسانها قدرت را جز یك قدرت حس نمی كنند یعنی می دانند كه جز یك قدرت، قدرتی نیست. كلمه ی «سلطان» در «بِسُلْطانٍ » یعنی قدرت الهی. مقصود این است: اینجا كه می بینید سراسر كیفر است و پاداش؛ جز كیفر و پاداش در اینجا چیزی وجود ندارد؛ بله، اگر می توانید از مُلك خدا خارج شوید كه در آنجا كیفر و پاداشی نباشد بروید خارج شوید. معنایش این است كه چنین چیزی امكان ندارد.

اینجا كه می فرماید: «إِلاّ بِسُلْطانٍ » [و] یك استثنا ذكر می كند، مسلّم [مقصود] همان سلطان الهی [است. ]

سلطان در زبان عرب، مصدر و به معنی سلطه و قدرت است. اگر در زبان عربی به مطلق حكّام و به حكمرانها مطلقاً «سلطان» گفته می شود به اعتبار قدرت حاكم است. از قبیل حمل مصدر بر ذات است. مثل اینكه می گوییم ریاست فلان جا؛ كه رئیس را می گوییم ریاست. به یك صاحب سلطان یعنی به یك صاحب قدرت می گفتند «سلطان» یعنی قدرت. به یك حاكم، به یك پادشاه، به یك رئیس جمهور می گفتند «سلطان» چون او بود كه قدرتها را در قبضه ی خودش داشت؛ می گفتند «سلطان» یعنی قدرت مملكت. پس اصل كلمه ی «سلطان» همان معنی قدرت است نه شخص صاحب قدرت. استعمالش در شخص صاحب قدرت استعمال ثانوی و مجازی است.