پشت سر این مطلب یك سؤال و گاهی به صورت ایراد و اشكال مطرح می شود و آن
اینكه اگر خدای متعال- به تعبیر آنها- علاقه مند به هدایت و اصلاح مردم است، او
كه قادر است، قادر متعال و قادر علی الاطلاق است، چه ضرورتی هست كه
پیغمبران را برای هدایت و اصلاح مردم بفرستد؟ آیا بهتر نبود كه خودش به قدرت
غیر متناهی كه دارد مردم را مهتدی و راه یافته خلق كند، مردم را اصلاح شده و
تربیت شده و خوب خلق كند تا اساساً نیازی به فرستادن انبیاء در كار نباشد؟ اگر
چنین علاقه ای از طرف خدای متعال به هدایت و خوبی مردم می بود [می بایست ] از
اول مردم را جور دیگر خلق می كرد نه این جور كه نیازمند باشند به عده ای به نام
«انبیاء» كه برای هدایت مردم بیایند.
در این آیه ی كریمه مطلب به گونه ای طرح شده است كه پیشاپیش به این
سؤالات یا به این ایراد و اشكال ها جواب داده شود. نمی خواهیم آنچه را كه در
جلسه ی پیش عرض كردیم تكرار كنیم؛ فقط برای یادآوری، خلاصه و تتمه اش را
عرض می كنیم و آن اینكه پی بردن به راز این مطلب از یك جهت مربوط به خداست
و از یك جهت مربوط به انسان، و به عبارت دیگر این سؤال و این ایراد ناشی از
خدانشناسی است از یك جهت (خدا را آنچنان كه باید در علوّ و عزتش نشناختن از
یك جهت) و انسان را نشناختن از جهت دیگر. اما خدا را نشناختن از آن جهت
است كه غالباً در این گونه مسائل، در میان صفات خداوند فقط به یك صفت تكیه
می شود و آن صفتِ «قدرت» است: خدا كه قدرت دارد همه ی انسانها را خوب
بیافریند، پس چرا خوب نیافریده است؟ اگر می خواست مردم هدایت بشوند او كه
می توانست بدون اینكه نیازی به این اسباب و مسببات و به این مقدمات و
اسباب چینی ها باشد از اول مردم را صالح و خوب و مهتدی و كامل خلق كند و بعد
هم آنها را به بهشت ببرد.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 121