یا أَیُّهَا اَلَّذِینَ آمَنُوا اِتَّقُوا اَللّهَ *» . اول امر به تقواست. در تعبیر قرآن تقوا در مقابل
احسان است (
إِنَّ اَللّهَ مَعَ اَلَّذِینَ اِتَّقَوْا وَ اَلَّذِینَ هُمْ مُحْسِنُونَ) [1]. تقوا جنبه ی منفی قضیه است،
یعنی پاكی و طهارت. اینكه اول امر به تقوا می شود، چون اول تخلیه است، اول
طهارت و پاكی است. ای اهل ایمان پاك بشوید. یعنی: این كه گفتیم طاعت و عمل
مثبت بر ایمان و بر نورانیت می افزاید، شرط اولش پاكی و تقواست. اگر انسان تقوا را
كنار بگذارد یعنی در عین اینكه اهل طاعت است و عمل مثبتْ خوب انجام می دهد
ولی در مورد عملهای منفی هم اهل خودداری نیست، مثلش مثل بیماری است كه
دستورهای مثبت طبیب را خوب به كار می بندد ولی پرهیزهایی را كه او دستور
می دهد به كار نمی بندد. اگر گفته فلان غذا و فلان دوا را بخور اما انگور و خربزه
نخور، آن دواها و غذاها را می خورد ولی خربزه را هم به جای خودش حسابی
می خورد. این، نتیجه نمی بخشد یا اگر نتیجه ببخشد، این نتیجه ها یكدیگر را خنثی
می كنند، یعنی این روی آن اثر منفی می گذارد و آن روی این، بالاخره آن نتیجه
نهایی گرفته نمی شود. این است كه «
قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكّاها» رستگار شد كسی كه نفس را
پاك و پاكیزه نگه داشت. لذا قبل از آنكه امر به ایمانِ طاعتی بكند، بعد از ایمان
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 136
قلبی، اول دستور تقوا و طهارت و پاكی را می دهد، بعد امر می فرماید به ایمان
طاعتی، یعنی طاعت رسول را به كار ببرید.