هُوَ اَللّهُ اَلْخالِقُ اَلْبارِئُ اَلْمُصَوِّرُ» اوست اللّه. این هر سه آیه با «هُوَ اَللّهُ » شروع شد، منتها در آن دو آیه (هُوَ اَللّهُ اَلَّذِی لا إِلهَ إِلاّ هُوَ*. . . ) مسأله ی عبودیت هم مطرح بود آنجا كه در واقع صفات ذاتی بیان می شد؛ این آیه باز با «هُوَ اَللّهُ » شروع می شود ولی بعد «لا إِلهَ إِلاّ هُوَ» ندارد چون اینجا وارد صفات فعل می شود. [آنجا داشت: ] «اَلْمَلِكُ اَلْقُدُّوسُ اَلسَّلامُ اَلْمُؤْمِنُ اَلْمُهَیْمِنُ اَلْعَزِیزُ اَلْجَبّارُ» ، اینجا [دارد: ] «هُوَ اَللّهُ اَلْخالِقُ » اوست خدای آفریننده ی اندازه گیر، آفریننده ی به تقدیر، چون بعضی گفته اند اصلاً «خلق» یعنی تقدیر و اندازه گیری، یا آفریدنِ با تقدیر و اندازه گیری. «اَلْبارِئُ » . بارئ یعنی موجِد، ایجاد كننده. پس او ذات اندازه گیرنده و ایجاد كننده [است ] یعنی در امور عالم كه خدای متعال آفریده است اگر مثلاً از فلان ماده این قدر و از فلان ماده ی دیگر این قدر دیگر است، حساب شده است. در مركّبات، در یك گُل، در یك حیوان، در یك انسان [این گونه است. ] اگر مثلاً انسان پاهایش این قدر است و دستهایش این قدر، انگشتهایش یكی بلندتر است یكی كوتاهتر، یكی ضخیمتر است یكی باریكتر، اینها همه كارهای حساب شده و اندازه گرفته است. و بارئ و موجِد، خود اوست؛ اوست ایجاد كننده؛ علت ایجادی اوست.