در آیات زیادی از قرآن این مطلب تصریح شده است كه ایمان آن وقت ایمان است
كه هر جا كه در سر دوراهی قرار گرفتید كه یا خدا یا- مثلاً- پدر، یا خدا یا مادر، یا
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 213
خدا یا فرزند، یا خدا یا زن، یا خدا یا مال، یا خدا یا مسكن، همه جا بگویید خدا:
«
قُلْ إِنْ كانَ آباؤُكُمْ وَ أَبْناؤُكُمْ وَ إِخْوانُكُمْ وَ أَزْواجُكُمْ وَ عَشِیرَتُكُمْ وَ أَمْوالٌ اِقْتَرَفْتُمُوها وَ
تِجارَةٌ تَخْشَوْنَ كَسادَها وَ مَساكِنُ تَرْضَوْنَها أَحَبَّ إِلَیْكُمْ مِنَ اَللّهِ وَ رَسُولِهِ وَ جِهادٍ فِی سَبِیلِهِ
فَتَرَبَّصُوا حَتّی یَأْتِیَ اَللّهُ بِأَمْرِهِ» [1] به آنها بگو ایمان مساوی است با پاكباختگی؛ ایمان
مساوی است با اینكه هر چه غیر ایمان است در درجه ی بعد قرار بگیرد. نمی گوییم
آنها را بكلی نفی كنید بلكه می گوییم آنها در درجه ی بعد است یعنی تا آن حدی است
كه با این تضاد نداشته باشد. بگو اگر پدران و فرزندان و خویشاوندانتان و اگر
تجارت و بازرگانی تان- كه خوف و بیم ورشكستگی و كسادش را دارید- و اگر
خانه ها و كاخها و منزلهایی كه علاقه به نشیمن در آنها دارید، اگر اینها در نزد شما
محبوبتر از خدا و پیامبر باشد پس فعلاً بروید، عجالتاً بروید تا بعد خبرش را به شما
بدهیم؛ یعنی بروید دنبال كارتان. ایمان آن وقت ایمان است كه در درجه ی اول واقع
شود و هیچ چیزی هم درجه ی با آن نباشد، اگر هم درجه شد می شود شرك. اصلاً
توحید یعنی خدا محبوب و مطلوب اول انسان باشد و هر چه غیر خدا هست تابع
این محبوب و به خاطر این محبوب، محبوب باشد، و اگر چیزی محبوبیتش در این
عرض یا بیشتر از آن باشد این دیگر با توحید جور در نمی آید و شرك است.