اینجا هم حاطب بن ابی بلتعه حرفش این بود كه زن و بچه ام الآن در آنجا هستند، من
جانب آنها را هم باید رعایت كنم. نه، دیگر «جانب آنها را هم» ، یك مقدار جانب
این را یك مقدار جانب آن را، یك جا به نفع این یك جا به نفع آن، [با ایمان ] جور
در نمی آید. قرآن می خواهد بفرماید كه این روابط: رابطه ی با ارحام، خویشان،
فرزندان، اینها یك رابطه هایی است كه در چهار صباح دنیا بین انسان و اشیاء و
اشخاص هست و یگانه رابطه ای كه برای انسان الی الابد باقی می ماند رابطه ی با
خداست یا با دوستان خدا. «
لَنْ تَنْفَعَكُمْ أَرْحامُكُمْ وَ لا أَوْلادُكُمْ یَوْمَ اَلْقِیامَةِ» ارحام و
خویشاوندان و فرزندانتان در روز قیامت سودی به حال شما نمی بخشند. در روز
قیامت میان انسان و همه ی اینها جدایی واقع می شود؛ جز یك سبب [باقی نمی ماند: ]
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 214
«
إِذْ تَبَرَّأَ اَلَّذِینَ اُتُّبِعُوا مِنَ اَلَّذِینَ اِتَّبَعُوا وَ رَأَوُا اَلْعَذابَ وَ تَقَطَّعَتْ بِهِمُ اَلْأَسْبابُ» [1] رابطه ها
در آنجا قطع می شود جز رابطه هایی كه از ناحیه ی حق برقرار باشد. «
اَلْأَخِلاّءُ یَوْمَئِذٍ
بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ إِلاَّ اَلْمُتَّقِینَ» [2] در قیامت همه ی دوستان تبدیل به دشمنان یكدیگر
می شوند مگر دوستانی كه از روی تقوا با یكدیگر دوست بودند یعنی دوستانی كه
پیوندشان با یكدیگر ناشی از پیوندشان با خدا بوده. زن و بچه و ارحام و اولاد، تا
حدی كه پیوند انسان با اینها ناشی از پیوند ایمانی باشد و آنها با انسان [در ایمان ]
شركت داشته باشند، این پیوند در قیامت باقی می ماند؛ ولی اگر از این راه نباشد
بكلی از بین می رود. اصلاً در قیامت انسان [از اینها] تبرّی می جوید و فرار می كند
(
یَوْمَ یَفِرُّ اَلْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ `وَ أُمِّهِ وَ أَبِیهِ `وَ صاحِبَتِهِ وَ بَنِیهِ) [3].
«وَ اَللّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ*» خدا به همه ی كارهای شما بیناست.