در یكی از نمازهای جمعه، خطا و لغزشی از مسلمین صادر شد كه قرآن كریم از آن
لغزش در اینجا یاد می كند و آن را مورد ملامت قرار می دهد. نوشته اند سالی بود كه
در مدینه مَجاعه و قحطی بود؛ ارزاق كمیاب بود و از خارج وارد می كردند. مردی
بود به نام دحیه ی كلبی كه در آن وقت هنوز اسلام اختیار نكرده بود. او معمولاً از شام و
جاهای دیگر اجناسی از ارزاق و غیر ارزاق می آورد. وقتی همراه اجناس وارد
می شد خود او و یا [افرادی ] از اهل مدینه طبل و ساز می زدند و كارهای لهوی انجام
می دادند تا مردم را بیشتر جمع كنند. روزی پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله ایستاده بودند و مشغول
ایراد خطبه های جمعه بودند. صدای ساز و طبل و دهل دحیه ی كلبی كه از یك طرف
ساز و دهل بود و از طرف دیگر اجناس آورده بود بلند شد. تا این صدا بلند شد، در
میان جمعیت ولوله ای افتاد: زود برویم كه دیر می شود. عده ی زیادی بلند شدند و
رفتند در حالی كه پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله مشغول خطبه خواندن بودند. عده ی قلیلی از مردم
ایستادگی كردند و نرفتند. اینجاست كه قرآن آن گروه اول را به نحو ملایمی ملامت
می كند:
«وَ إِذا رَأَوْا تِجارَةً أَوْ لَهْواً اِنْفَضُّوا إِلَیْها» آنگاه كه تجارت و یا لهوی می بینند- كه
ایندو با هم بوده و لهوش مقدمه ی تجارت بوده است- به سوی آن پراكنده می شوند و
گویا دیگر دست از پا نمی شناسند.
«وَ تَرَكُوكَ قائِماً» و تو را رها می كنند در حالی كه
ایستاده ای و مشغول خطبه خواندن هستی.
«قُلْ ما عِنْدَ اَللّهِ خَیْرٌ مِنَ اَللَّهْوِ وَ مِنَ اَلتِّجارَةِ»
بگو آنچه كه درنزد خداست از اینها بهتر است؛ نباید به خاطر چنین چیزی كاری را
كه مربوط به خداست تحقیر كنید.
«وَ اَللّهُ خَیْرُ اَلرّازِقِینَ» و خدا بهترین روزی دهندگان
است؛ یعنی اعتماد و توكلتان به خدا باشد. اینجا آیات سوره ی جمعه پایان می پذیرد.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 310
پروردگارا! دلهای ما را به نور ایمان منوّر بگردان! نیتهای ما را خالص
بگردان! پرتوی از انواری كه بر دلهای بندگان خالص و مخلص و
متهجّدینت تابانیده ای بر دلهای ما هم بتابان!
خدایا! دست ما را از دامان ولای علی و آل علی كوتاه نفرما! ما را پیرو
واقعی آنها قرار بده!
پروردگارا! قلب مقدس امام زمان را از همه راضی بفرما!
پروردگارا! اموات ما را مشمول عنایت و مغفرت خودت قرار بده!
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 311