كلمه ی «قرض» معنایش در اصطلاح معمولی همین است كه كسی مالی را به شخص دیگری به عنوان قرض بدهد تا بعد پس بگیرد. این دو گونه است: یك وقت هست كه بدون هیچ گونه سودی و منفعتی آن را می دهد و پس می گیرد، این را می گویند قرض حسن. اما اگر سودی بخواهد، به هر نوع و به هر رنگی كه باشد، این اسمش «ربا» است كه از آن حرام ترین حرامهاست یعنی یك گناه بسیار كبیره است. این در مورد قرض. قرآن همین تعبیر را ذكر كرده است ولی در تعبیرات قرآن وقتی می فرماید كه به خدا قرض الحسنه بدهید، هم شامل قرض الحسنه ی معمولی می شود و هم شامل امری دیگر. در مورد اول، معنای آیه این می شود: آنچه كه شما به بندگانی كه نیازمند به قرض هستند بدون چشمداشت و سود قرض بدهید گویی به خدا قرض داده اید، اجرش را از خدا بخواهید. ولی آیه ی قرآن منحصر به این نیست. هر نوع عمل خیری را قرآن قرض الحسنه تلقی می كند، مخصوصاً خیرات مالی را، یعنی آنچه را كه شما انفاق می كنید. انفاقاتی كه در راه خدا می كنید در واقع به خدا قرض داده اید؛ یعنی هیچ انفاقی از انسان نیست كه از دست برود. همین كه انفاق می كنید، در واقع به خدا قرض الحسنه داده اید.