پس یكی از چیزهایی كه ارزش عمل را از نظر كیفیت بالا می برد معرفت است. چرا
در باب زیارات اینقدر آمده است كه مثلاً «من زار الحسین علیه السلام عارفا بحقه» هر
كسی كه امام را زیارت كند به شرط اینكه او را بشناسد چنین و چنان است؟ زیرا
اساس شناخت است. اینكه بعضی از اشخاص شبهه می كنند كه یك قطره اشك برای
امام حسین مگر می تواند اینقدر ارزش داشته باشد، پاسخ این است كه گاهی ممكن
است انسان آنقدر برای امام حسین بگرید كه اگر اشك همه ی عمر را جمع كنند یك
استخر بشود و هیچ ارزشی هم نداشته باشد. ولی یك انسان ممكن است به اندازه ی
یك بال مگس برای امام حسین اشك بریزد كه ارزشش از آن استخر اشك دیگری
خیلی بیشتر باشد.
بنابراین یكی از چیزهایی كه عمل انسان را احسن می كند، یعنی درجه ی عمل را
بالا می برد و اصوب می كند، صواب
[1] عمل را بیشتر می كند، حقانیت عمل را بیشتر
می كند معرفت خداوند است، و همان معرفت است كه به دنبال خودش هیبت و
خشیت و احساس عظمت می آورد. درباره ی پیغمبر اكرم و ائمه ی اطهار چقدر زیاد
رسیده است كه وقتی برای نماز آماده می شدند [منقلب می شدند. ] امام مجتبی علیه السلام
تا می خواست برای وضو گرفتن آماده شود، رنگ در چهره اش باقی نمی ماند.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 492
«یابنَ رسولِ اللّه» چرا؟ می دانی به حضور چه عظیمی دارم می روم؟ ! یعنی شما
انسانها اگر بخواهید به حضور یك صاحب قدرتی، صاحب سلطه ای، پادشاهی
بروید چطور خودتان را جمع و جور می كنید؛ من می خواهم به حضور یك چنین
ذاتی حاضر شوم. این، حد و درجه ی معرفت را نشان می دهد. دو ركعت نمازی كه
باچنین حضوری خوانده شود بیشتر است از میلیاردها نماز دیگری كه دیگران
بخوانند.
[1]
. [چون در حدیث «اَصْوَبُ عَمَلاً» آمده است، در اینجا نیز «صواب» درست است نه «ثواب» . ]