حدود یك هفته پیش در قم یكی از دوستان ما كه از اهل علم است گفت: یك
جریان خیلی عجیبی رخ داده و آن جریان این است كه یك جوان قمی گفته است:
من مرحوم حاج میرزا علی محدّث زاده (پسر مرحوم آقای حاج شیخ عباس قمی) را
كه چند ماه پیش فوت كرد همین چند روز پیش به خواب دیدم (و من با این مرد
آشنا بودم، بسیار بسیار مرد صالح و صادق و باایمانی بود كه خودم از او داستانها
دارم، یعنی واقعاً چیزی از روح پدرش مرحوم حاج شیخ عباس در این مرد بود و او
یك عجایبی داشت در روابطش با پدرش بعد از مردن و راهنماییهایی كه این پدر او
را بعد از مردن می كرد كه داستانها برای خود من نقل كرد) . در خواب متوجه شدم كه
فوت كرده. از او پرسیدم كه وضعت چگونه است، حالت چطور است؟ گفت:
الحمد للّه خوب است. ولی جمله ای گفت كه: امان از نِقاش در حساب. این شخص
بازاری بوده و معنای این كلمه را نفهمیده بود. یك وقت هست انسان معنی یك كلمه
را قبلاً می داند. او اصلاً معنای این جمله را كه در خواب به او گفته بودند نفهمیده بود،
بعد در بیداری آمده بود پرسیده بود كه نِقاش در حساب یعنی چه؟ یعنی حساب را
دقیق رسیدن. یك حسابهایی را دقیق به انسان می رسند كه آدم خودش توجه ندارد
و با خودش خیال می كند كه یك انبار عمل صالح فرستاده ایم و دیگر كار ما درست
است. نمی داند وقتی كه تفتیش بشود و نِقاش بشود همه ی اینها مثل كالایی است كه
این كالا را مثلاً بید یا سِن زده باشد.
عده ای از اطرافیان مرحوم آقای بروجردی (رضوان اللّه علیه) كه در مرض
فوتشان حضور داشتند؛ گفتند ایشان یك حالت غمناكی به خود گرفته بود و بعد
گفت: رفتیم و عملی انجام ندادیم، رفتیم و دست خالی رفتیم. یكی از اصحاب گفته
بود: آقا شما این حرف را می زنید؟ ! شما دیگر چرا؟ ! شما الحمدللّه كسی هستید كه
حوزه ی علمیه را احیا كردید، شما چقدر مسجد ساختید، چقدر مدرسه ساختید،
چنین كردید، چنان كردید. ایشان حرفی نزد جز یك جمله ای كه در حدیث است،
فرمود: «خلص العمل فان الناقد بصیر بصیر» عمل را خالص كن كه نقد كن، آن نِقاش،
آن مُناقش بسیار دقیق و بیناست. و چه اشتباه بزرگی است كه انسان چنین توهمی
در خیالش پیدا بشود و بگوید: من از مغفرت خدای متعال بی نیازم، ما كه كار بدی
نكردیم كه بخواهد ما را بیامرزد، حالا طلبهایمان را می خواهیم از او وصول كنیم.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 521
این احمقانه ترین حرفی است كه یك بنده در مسائل الهی و در رابطه اش با
پروردگار بگوید.
فرمود: برای اینها مغفرت است:
«مَغْفِرَةٌ» مغفرتی، نوعی مغفرت، شستشویی،
پاك كردنی كه خدا دیگر به لطف خودش اثری باقی نمی گذارد. و اجر بزرگ. آنها
دنبال همان مسأله ی انذار است، و گفتیم مسأله ی انذار و نذیرها و ترتیب اثر دادنها و
ندادنها دنبال مسأله ی
«اَلَّذِی خَلَقَ اَلْمَوْتَ وَ اَلْحَیاةَ لِیَبْلُوَكُمْ أَیُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلاً» (فلسفه ی
خلقت) است و آن نیز به دنبال
«تَبارَكَ اَلَّذِی بِیَدِهِ اَلْمُلْكُ» است.
وَ أَسِرُّوا قَوْلَكُمْ أَوِ اِجْهَرُوا بِهِ إِنَّهُ عَلِیمٌ بِذاتِ اَلصُّدُورِ. اینكه
«لِیَبْلُوَكُمْ أَیُّكُمْ أَحْسَنُ
عَمَلاً» (از نظر حُسن عمل مورد آزمایش قرار می گیرید) یكی از لوازمش این معرفت
است كه انسان علم داشته باشد كه از ذات پروردگار هیچ چیزی، هیچ ذرّه ای، هیچ
حركتی، هیچ جنبشی، در ظاهر و باطن، در هر جا، در حوزه ی وجود انسان، در خارج
از حوزه ی وجود انسان مخفی نمی ماند.