حال اینجا قرآن چگونه تعبیر می كند؟ اگر انسان خودش یك شخصیت اخلاقی
داشته باشد، خودش پیش خودش یك وزن اخلاقی داشته باشد، اگر خودش به
سخن خودش اعتماد داشته باشد و اگر دیگران به سخن او اعتماد داشته باشند،
احتیاجی به قسم نیست. ولی آدمهای حقیر و پست و كم وزن، هستند كه پُر سوگند
می خورند.
لهذا بعد از كلمه ی «حلّاف» یعنی پرسوگندخور، كلمه ی «مهین» را آورده است،
چون ایندو با همدیگر تلازم دارند. تا انسان مهین یعنی پست [نباشد زیاد قسم
نمی خورد. ] (مَهین عربی غیر از مِهین فارسی است، اشتباه نشود. یك مِه و مِهین در
فارسی داریم- در مقابل كِه- یعنی برتر و عالی؛ یك مَهین در عربی داریم كه «ن»
جزو كلمه است، یعنی پست و حقیر؛ از مهانت است كه به معنی ذلت و حقارت و
پستی است. ) «این مردم پرسوگندخور پست» . درواقع یعنی هر جا مردمی را دیدید
كه پر سوگند می خورند این را دلیل پستی آنها بدانید. اگر به راست هم پر سوگند
بخورند پست اند تا چه رسد كه به دروغ پر سوگند بخورند.