در حالی كه آن مرد باد به دماغ خودش انداخته بود و این موفقیتهای ظاهری او را سرمست كرده بود و تدریجاً آن خیال برایش پیدا شده بود و این شكست ظاهریِ امام حسین را یك نوع عنایت خدا به خودش تلقی می كرد (اگر به عقیده ی او خدایی

مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 616

وجود داشته باشد) ، حضرت زینب به او فرمود: تو حالا چون ما را به این وضع می بینی باد به دماغت انداخته ای و سینه ات را سپر كرده ای؛ تو خیال كرده ای این یك لطف و عنایتی است از خدا به تو و یك خواری است از خدا برای ما؟ مگر آیه ی قرآن را فراموش كرده ای یزید؟ «وَ لا یَحْسَبَنَّ اَلَّذِینَ كَفَرُوا أَنَّما نُمْلِی لَهُمْ خَیْرٌ لِأَنْفُسِهِمْ إِنَّما نُمْلِی لَهُمْ لِیَزْدادُوا إِثْماً» كافران خیال نكنند كه اگر ما به آنها مهلت داده ایم این خیر آنها و نعمت است، این یك نقمتی است در پوشش نعمت. این طور نعمتها، نعمتها به كسانی است كه حتی استحقاق اینكه جلوی گناه بیشترشان هم گرفته شود ندارند. مهلت می دهیم كه هر چه بیشتر گناه كنند و بیشتر معذب باشند و تو از آن گروه مردم هستی. «وَ لَهُمْ عَذابٌ مُهِینٌ» [1] و برای آنها عذابی است كه آنها را سخت خوار خواهد كرد؛ عذاب خواركننده و ذلیل كننده.

امشب و فردا تعلق دارد به حضرت سیدالشهداء سلام اللّه علیه؛ سوم شعبان و ولادت آن بزرگوار است. اهل ایمان به چنین ولادتی خوشحال و مسرور می شوند، چون می دانیم كه- گذشته از هر امر دیگر- پیغمبر اكرم با این ولادت فوق العاده خوشحال و مسرور شد. شیعتنا منا، خلقوا من فاضل طینتنا، یحزنون لحزننا و یفرحون لفرحنا. خلاصه اش این است كه شیعیان ما در حزن ما محزون و در سرور ما خوشحال و مسرور هستند. بنابراین روزی است كه امیرالمؤمنین علی علیه السلام و صدّیقه ی طاهره سلام اللّه علیها همه در مثل چنین روزی خوشحال و مسرورند. ما شیعیان كه ادعای تشیع می كنیم، در این اعیاد بیش از اینها [باید اظهار سرور كنیم ] اگرچه شیعیان در ولادت حضرت سیدالشهداء به نسبت اعیاد دیگر- نه به نسبت شایستگی وقت و زمان- بیشتر اظهار سرور و شادمانی می كنند. ولی بیش از اینها لازم است كه علائم و آثار و نشانه های این شادمانی در چهره ی همه ی ما پیدا باشد و در زندگی ما این علائم و نشانه ها ظاهر و بارز باشد.

در آن حدیث فرمود: «ان للحسین محبة مكنونة فی قلوب المؤمنین» یك محبت پوشیده ای [نسبت به حسین علیه السلام در دلهای مؤمنین هست ] (مكنون یعنی در آن سرّ ضمیر، در آن ضمیر باطن و ناآشكار) ؛ در آن ضمیر ناآشكار هر مؤمنی محبت

مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 617

حسین بن علی علیه السلام هست. البته در ضمیر ناآشكار و آشكار هر مؤمنی محبت پیغمبر خدا هم هست و باید باشد، همین طور محبت امیرالمؤمنین، حضرت زهرا و سایر ائمه ی هدی؛ ولی قضیه این است كه برای بعضی از ائمه جریانهایی پیش آمده است كه آن جریانها توانسته لااقل قسمتی از واقعیت آنها را نشان دهد و بارز و ظاهر كند. والّا فرق نمی كند، همه ی آنها نور واحد هستند. امام حسین علیه السلام در قضایا و مسائل عاشورا از وجود مقدسش آنقدر فضائل ظهور و بروز كرد كه امكان ندارد كسی واقعاً مؤمن باشد و در عمق دل و روحش امام حسین علیه السلام را دوست نداشته باشد.

[1] . آل عمران / 178.