ضمناً بار دیگر به یك جمله ی غرورآمیز [اشاره می كند] كه افرادی كه دچار غرور
نعمت می شوند و به تعبیر امیرالمؤمنین در نهج البلاغه [دچار مستی نعمت می شوند
چنین سخنی می گویند. علی علیه السلام ] می فرماید: «فاتقوا سكرات النعمة و احذروا بوائق
النقمة»
[1] از مستیهای نعمت بترسید. تنها شراب نیست كه مست كننده است، خیلی
چیزهای دیگر هم مست كننده است، با این تفاوت كه مست كنندگی شراب جنبه ی
جسمانی دارد یعنی تأثیری روی بدن و اعصاب می گذارد و لهذا در همه ی افراد
یكسان اثر می گذارد ولی یك چیزهای دیگری است كه روی جسم اثر نمی گذارد،
مستقیم روی روح انسان اثر می گذارد و قهراً بستگی به روحها پیدا می كند؛
روحهای ضعیف بسا هست با ذره ای از این امور از خود بی خود می شوند، گویی
عقل از سر اینها می پرد، چرا؟ برای اینكه من دارم، من ماهی این قدر درآمد دارم، من
فلان چیز را دارم. همین دارم ها مستی و سكر می آورد. این است كه حضرت
می فرماید بترسید از مستی نعمتها كه نعمتهای الهی شما را مست نكند؛ و كمتر كسی
است كه نعمت او را مست نكند، یعنی عقلش باز سر جای خودش باقی باشد و آن
حالت بی هوشی در او پیدا نشود. این مستیها و غرورها برای مردم پیدا می شود.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 621
یكی از غرورها این است- قبلاً اشاره كردیم- كه روآوردن نعمتها به خود را
دلیل یك نوع شایستگی معنوی و یك شایستگی ذاتی می شمارند كه اگر شما
می بینید ما اینها را داریم، لیاقتش را داریم كه داریم، آدمی كه لیاقت نعمت خدا را در
دنیا دارد، همان هم لیاقت نعمت خدا را در آخرت دارد، و آن كه در این دنیا لیاقت
نعمت خدا را نداشته است در آخرت هم نخواهد داشت. آنگاه می گفتند ما نمی دانیم
دنیای دیگری هست یا نه ای مسلمانها! ولی یقین بدانید اگر دنیای دیگری هم باشد
باز وضع ما از شما بهتر است، چون همین دنیا این امر را نشان می دهد.
[1]
. نهج البلاغه فیض الاسلام، خطبه ی 151.