شما می بینید قرآن چیزهایی را نقل می كند كه انسان می بیند در این زمان نیست. نوح
بیچاره می گوید خدایا شب و روز به دنبال این مردم دویدم، به صورت علنی
دعوتشان كردم، به طور خصوصی دعوتشان كردم، بیخ گوشی، با لطف و خوشی،
همه گونه، ولی با همه ی اینها هرچه من به طرف آنها می رفتم آنها بیشتر از من فرار
می كردند، بدگویی می كردند، فحش می دادند. من تا با آنها حرف می زدم
انگشتهایشان را به گوششان می كردند، می گفتند حرفهای نحست را نمی خواهیم
بشنویم. لباسشان را به سرشان [می كشیدند مبادا] چشمشان به من بیفتد. . .
[1] نوح
یك پیغمبری بوده كه در حدود هزارسال عمر كرده است. به مرحله ای می رسد كه
دیگر بكلی مأیوس می شود كه نه این مردم و نه اولادشان [صالح نخواهند شد. ] به
دلیل اینكه در خودشان و حتی در نسل اینها آدم صالحی در آینده وجود ندارد
نفرین می كند و عذاب الهی نازل می شود؛ در صورتی كه من خیال نمی كنم اكنون
مردم در آن حد سرسختی و لجاج داشته باشند یعنی مردم به نسبت بهتر شده اند؛ و
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 760
البته این را همه ی مفسرین گفته اند: خدا كه این همه لجاجهای اقوام گذشته با پیغمبران
خودشان را در قرآن بازگو كرده است، برای این است كه همه و خود پیغمبر بدانند كه
ای پیغمبر! اگر مردم تو لجاج و عناد به خرج می دهند گذشتگان از اینها بدتر بودند، و
مردم مسلمان هم اینقدر یأس و ناامیدی به خودشان راه ندهند.
یكی از فكرهای بسیار غلط همین است كه ما مردم زمان خودمان را جنساً از
مردم زمان پیشین بدتر بدانیم، چون وقتی كه بدتر بدانیم فوراً مأیوس می شویم،
وقتی كه مأیوس بشویم رها می كنیم، وقتی رها می كنیم بدیهی است كه مردم بد
می شوند. پس بدترین چیزها یأس و ناامیدی از مردم به این سرعت است.