بسم اللّه الرحمن الرحیم
قُلْ أُوحِیَ إِلَیَّ أَنَّهُ اِسْتَمَعَ نَفَرٌ مِنَ اَلْجِنِّ فَقالُوا إِنّا سَمِعْنا قُرْآناً عَجَباً. `یَهْدِی إِلَی
اَلرُّشْدِ فَآمَنّا بِهِ وَ لَنْ نُشْرِكَ بِرَبِّنا أَحَداً. `وَ أَنَّهُ تَعالی جَدُّ رَبِّنا مَا اِتَّخَذَ
صاحِبَةً وَ لا وَلَداً. `وَ أَنَّهُ كانَ یَقُولُ سَفِیهُنا عَلَی اَللّهِ شَطَطاً. `وَ أَنّا ظَنَنّا أَنْ لَنْ
تَقُولَ اَلْإِنْسُ وَ اَلْجِنُّ عَلَی اَللّهِ كَذِباً. `وَ أَنَّهُ كانَ رِجالٌ مِنَ اَلْإِنْسِ یَعُوذُونَ
بِرِجالٍ مِنَ اَلْجِنِّ فَزادُوهُمْ رَهَقاً [1].
سوره ی مباركه ای است كه به نام «سورة الجن» خوانده می شود. قسمتهای اول این
سوره اشاره به جریانی است كه گروهی از جن (نفر در اینجا یعنی گروه) قرآن را
استماع كرده اند و تحت تأثیر قرآن قرار گرفته اند و با قوم خود در میان گذاشته اند و
قرآن مجید این جریان را نقل فرموده؛ كه در سوره ی مباركه ی احقاف هم ما آیاتی در
همین زمینه داشتیم و احتمالاً هر دو جریان یكی باشد و ممكن است كه دو جریان
باشد؛ آیاتی كه با این جمله شروع می شد:
وَ إِذْ صَرَفْنا إِلَیْكَ نَفَراً مِنَ اَلْجِنِّ یَسْتَمِعُونَ
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 772
اَلْقُرْآنَ [2]. اینجا ما باید بحثی راجع به جن تا آن حدود كه از قرآن مجید استنباط
می شود بكنیم. در ذیل سوره ی احقاف، ما بحثی در این باره كردیم، اكنون آنچه آنجا
گفته ایم با یك مقدار مطالب اضافه عرض می كنیم.