فرمود: آیا می خواهی من الآن به تو بگویم این اسب تو كه آبستن است كرّه اش ماده است یا نر؟ گفت: یا امیرالمؤمنین! این كه غیب است؛ شما مگر غیب می دانید؟ خندید، فرمود این كه غیب نیست، تعلم من ذی علم [1] شاگردی است. یك نادانی از یك عالم آموخته. آن عالم هم كه پیغمبر باشد در ذات خودش نادانی بوده، از عالمی كه علمْ ذاتش است (خدا) آموخته است. نه من غیب می دانم نه پیغمبر. خدا غیب را می داند، خدا به پیغمبرش گفته و پیغمبرش به ما گفته است. این كه غیب نیست؛ یعنی آن خبرهایی كه انبیا می دهند آنها تعلم است نه علم غیب. علم غیب در اصطلاح قرآن یعنی یك كسی از ذات خود بدون تعلم غیب را بداند؛ او عالم الغیب است. خدا عالم الغیب است، پیغمبر و امام متعلم الغیب هستند. پس علم غیب یك مسأله است، تعلم غیب مسأله ی دیگری است به نصّ خود قرآن كه می فرماید: عالِمُ اَلْغَیْبِ فَلا یُظْهِرُ عَلی غَیْبِهِ أَحَداً. `إِلاّ مَنِ اِرْتَضی مِنْ رَسُولٍ احدی را [بر غیب خود] آگاه نمی كند مگر آنكه كسی از پیامبران و رسولان خودش را بپسندد كه او را یُظْهِرُ عَلی غَیْبِهِ مطلع می كند؛ خودش او را بر غیب خودش مسلط می كند یعنی آگاه می كند، او را متعلم الغیب می كند.

فَإِنَّهُ یَسْلُكُ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ رَصَداً. خدای متعال نه تنها پیغمبران را به غیب آگاه می كند، بلكه همچنین پیغمبران در كنف حفظ الهی هستند. اینجا یك تعبیر عجیب و مخصوصی هست.

[1] . نهج البلاغه، خطبه ی 126.