در آن شب، همه اش به كلمات مادرش- كه در گوشه ای از اتاق رو به طرف قبله
كرده بود- گوش می داد. ركوع و سجود و قیام و قعود مادر را در آن شب، كه شب
جمعه بود، تحت نظر داشت. با اینكه هنوز كودك بود، مراقب بود ببیند مادرش كه
اینهمه درباره ی مردان و زنان مسلمان دعای خیر می كند و یك یك را نام می برد و از
خدای بزرگ برای هر یك از آنها سعادت و رحمت و خیر و بركت می خواهد، برای
شخص خود از خداوند چه چیزی مسألت می كند؟ .
امام حسن آن شب را تا صبح نخوابیده و مراقب كار مادرش صدّیقه ی مرضیه
علیهاالسلام بود و همه اش منتظر بود كه ببیند مادرش درباره ی خود چگونه دعا می كند
و از خداوند برای خود چه خیر و سعادتی می خواهد؟ .
شب صبح شد و به عبادت و دعا درباره ی دیگران گذشت و امام حسن حتی یك
كلمه نشنید كه مادرش برای خود دعا كند. صبح به مادر گفت: «مادرجان! چرا من
هرچه گوش كردم تو درباره ی دیگران دعای خیر كردی و درباره ی خودت یك كلمه
دعا نكردی؟ »
مجموعه آثار شهید مطهری . ج18، ص: 245
مادر مهربان جواب داد: «پسرك عزیزم! اول همسایه، بعد خانه ی خود. »
[1]
[1] . «یا بنیّ الجار ثم الدار» :
بحارالانوار ، ج /10ص 25.