ذره ی بی انتها ص 25: این بشری كه به بیان قرآن دارای امكانات بی نهایت و آینده ی پایان ناپذیر است و به تأیید تاریخ و تمدن در یك سیر تصاعدی عجیب رو به بی نهایت می رود، چنین سرمایه و امكان را از كجا آورده است؟ شك نیست كه سرمایه و امكانات بی نهایت نه در یك گیاه وجود دارد و نه در حیوان، نه حتی در مواد و انرژیهایی كه بشر در استخدام می گیرد. در عالم محسوسات فقط انسان است كه چنین استعداد را دارد. . . أ تزعم انك جرم صغیر و فیك انطوی العالم الاكبر. (الا بذكر اللّه تطمئن القلوب. یا ایها الانسان انك كادح الی ربك كدحاً فملاقیه. )ص 26: آنچه حیوانات و سایر موجودات ندارند، همین آرزو یا دلخواه و دعایی است كه ناشی از خود او باشد. . . (رجوع شود)ص 27: ساختمان و طبیعت دل یا مكانیسم آرزو، عدم انقطاع و مخالفت با تعطیل و سیر به سوی بی نهایت است، اعم از آنكه برآورده شود یا نشود. تمنا و تحرك ادامه خواهد داشت. ص 28: خدا فقط آرزو را به ما نداده است، اجازه و وسیله ی برآوردن آن را هم داده است: اختیار. . . اختیار و آزادی كلید تمام تكاملها و ترقیات عجیب انسان و به وجود آورنده ی آرزو شده است. ص 29: مبدأ سرمایه یا نیروی بی نهایت انسان در آرزو و امید است، و مركز آرزو و امید در دل و دلخواه می باشد. سؤال جدیدی پیش می آید: كی و كِی چنین سرمایه ی بی نهایت را به ابسیلون داده است؟ . . . قرآن جواب می دهد: . . . فاذا سویته و نفخت فیه من روحی فقعوا له ساجدین. ص 31: سرچشمه ی آرزو در انسان كه چند صباحی در اختیار و استفاده ی اوست یا نفخه ی الهی به تعبیر قرآن، در حكم یك تزریق خارجی و یا ودیعه و امانتی است كه خدا از ملكوت بی نهایت ذات خود در وجود ابسیلون ما می دمد و بر دوش ما می گذارد. انا عرضنا الامانة. . . ص 45: پس از پیدایش جهان، به پدیده ی حیات، تكامل جانداران و ظهور انسان كه هیچ یك در منطق دو عنصری قابل توجیه نیست، به خصلت خاص انسان كه همان امكانات و ترقیات بی نهایت اوست می رسیم كه از ظرفیت فوق العاده و بی نهایت آرزو و دل سرچشمه می گیرد. این خصوصیت و تساوی بی نهایت ابسیلون مخالف مسلّم ترین علوم یعنی ریاضیات است و هم در برابر هردو اصل ترمودینامیك قد علم می كند؛ نه با محدودیت و ثبات در كمّیت جور می آید و نه با انحطاط و تنزل در كیفیت. قابلیت و ظرفیت و تولیدات انسان، عكس هردو قانون است. ص 54: پیدایش حیات بر روی زمین. . . اولین گام در طریق وادی بی نهایت و راه انداختن ابسیلون به سوی بی نهایت است، چه در عالم حیات حتی در پست ترین مراتب آن، اولاً مقاومت در برابر مرگ و نیستی ریخته می شود (تغذیه و نمو) و ثانیاً تولید مثل علاوه بر حفظ نسل و نوع، یك عمل تكثیر یا سیر به سوی بی نهایت است. جهان جاندار می خواهد جهان بی جان را ببلعد و به صورت خود درآورد. حیات اصلاً یك نوع اشراق و اتصال یك بی نهایت بر یك ابسیلون برای بزرگ كردن و تكثیر و تكبیر آن به سوی خود می باشد. ص 55: تكامل و سیر به سوی بی نهایت در نباتات و حیوانات از جنبه ی كمّی تنهاست. نیروی عضلانی و غریزه ی تولید مثل به آنها اجازه می دهد در صورت عدم برخورد به مانع و به شرط تأمین مواد لازم به لحاظ كمّیت و تعداد تا بی نهایت بروند. ولی در مورد انسان، تكامل و تولید در جنبه ی كمّی و كیفی هردو است، مخصوصاً كیفی كه به صورتهای مختلف دانش، تقوا، قدرت، سرمایه، صنعت، هنر، اراده و صفات دیگری كه حد و اندازه ندارد. . . ارتحال از حیوان به انسان بدون یك جهش و وارد شدن عنصر یا عامل تازه ای در حلقه ی واسط امكان پذیر نبوده است. قرآن این جهش را مدیون یك نفخه ی كوچك و دمیدن روح الهی می داند. . .