اسلام بست ندارد. در قدیم بست بود و خوب شد آن بستها ور افتاد. كسی كه جرمی مرتكب می شد و مأمورین می خواستند او را بگیرند، می رفت به خانه ی یك مرد متنفّذ، یك عالم روحانی و آنجا می نشست و هیچ قدرتی نمی توانست او را از بست خارج كند. جرم مرتكب شده بود و به حكم قانون عرفی و قانون شرعی باید محاكمه و مجازات شود، ولی نه، آقا رفته در فلان خانه بست نشسته و چه كسی جرئت می كند او را از بست بیرون بیاورد؟ ما خیال می كنیم در دستگاه الهی هم از این بستهای موهوم وجود دارد! نه، این جور نیست. قسم به خود حسین بن علی علیه السلام این جور نیست. قسم به خود حضرت رضا علیه السلام این جور نیست. اصلاً این خلاف فكر حسین بن علی علیه السلام است، خلاف فكر علیّ بن ابی طالب علیه السلام است، خلاف فكر حضرت رضا علیه السلام است. آنها در همه ی عمرشان و در زندگی خودشان این حرفها را نپذیرفتند، آیا در مماتشان می پذیرند؟ ! شما وقتی نهج البلاغه را مطالعه می كنید می بینید در این كتاب دو مطلب است كه مرتب تكرار می شود: تقوا و عمل. ما چشمهایمان را می بندیم و می گوییم اینها را قبول نداریم. ما نه به تقوا اعتقاد داریم و نه به عمل، یك عمر زندگی می كنیم بدون تقوا و عمل، بعد وصیّت می كنیم كه ما را ببرند در نجف دفن كنند، كارمان درست می شود! !