زاهد كسی نیست كه به حسب طبیعت به اشیاء بی رغبت است، مثل مریضی كه به غذا میل ندارد یا آدمی كه از شیرینی بدش می آید، میل به شیرینی ندارد، و یا مثل كسی كه از نظر جنسی ناتوانی خاصی دارد، میل به زن ندارد. مقصود از «زاهد» كسی نیست كه طبیعتاً به حكم غریزه به امور دنیوی بی میلی دارد، بلكه زهد به صورت یك مفهوم اخلاقی ذكر می شود و زاهد یعنی كسی كه به حسب طبیعت و غریزه به لذت مادی رغبت دارد ولی به خاطر هدفها و منظورهای بالخصوصی عمل و رفتارش مانند عمل مردم بی رغبت است؛ یعنی از چیزی كه به آن میل و رغبت دارد به خاطر هدفی صرف نظر می كند. به عبارت دیگر توجه روحی و فكری به چیزی و آن را هدف فعالیت قرار دادن یك مطلب است و رغبت طبیعی مطلب دیگری است. زهد، بی اعتنایی به امور مورد رغبت طبیعی است. این را به حسب عرف «زهد» می گویند. زهد یعنی انسان از امور مورد طبع خودش به خاطر هدفی دست بردارد. حالا باید روی آن هدف بحث كرد و نظر اسلام را مشخص نمود. اولاً ببینیم آیا در اسلام چنین چیزی به صورت یك امر واجب یا مستحب هست؟ یعنی آیا اسلام به صورت وجوبی یا استحبابی توصیه كرده است كه انسان به خاطر هدفی احیاناً از لذات مادی موافق طبیعت خودش در دنیا چشم بپوشد؟ یا اساساً در اسلام چنین چیزی وجود ندارد و اصلاً در اسلام توصیه به ترك لذت مادی برای یك هدف، آن هدف هرچه می خواهد باشد، نشده است؟ اگر قبول كردیم كه در اسلام چنین چیزی هست، مرحله ی بعد این است كه اسلام زهد را به خاطر چه هدفهایی توصیه كرده است؟ آن هدفهای عالی كه اسلام به خاطر آن، بی اعتنایی به مشتهیات را لازم و مقدمه و شرط دانسته، چیست؟ به طور كلی چه هدفهایی وجود دارد كه راه رسیدن به آن اهداف این است كه انسان نسبت به لذتهای دنیا حالت اعراض داشته باشد و اسلام هم آن هدفها را می پسندد و می پذیرد و توصیه می كند؟