گاندی، این مرد هندو، وقتی می خواهد هند را رهبری كند، وقتی می خواهد چهارصد میلیون جمعیت هندوستان را از چنگال استعمار رها كند، چاره ای ندارد جز اینكه راه پیغمبران را پیش بگیرد، یك زندگی ساده برای خودش انتخاب كند، پارچه ی ساده ای روی دوشش بیندازد و لنگی به كمر بندد و تمام دارایی اش یك بز باشد و بگوید من با همین می توانم زندگی كنم. فلسفه ی زهد گاندی چه بود؟ گاندی از یك طرف در متن اجتماع وارد است، می خواهد جامعه ای را از چنگال استعمار نجات بدهد، و از طرف دیگر آنچنان زاهدانه زندگی می كند كه با دو پارچه و یك بز بسر می برد و به ملت هند هم دستور می دهد كه اگر می خواهید از چنگال استعمار رهایی پیدا كنید باید زاهد باشید؛ یعنی یك زندگی ساده پیشه كن تا بتوانی آزاد شوی؛ بعد كه آزاد شدی، اگر می خواهی زندگیت را پرتجمّل بكنی بكن، ولی تا خودت را از قیودی كه خودت برای خودت ساخته ای آزاد نكرده ای نمی توانی آزاد شوی. این، نوع دیگر زهد است كه فلسفه ی آن آزادی و آزادگی است.