در نهج البلاغه می فرماید: ان اللّه سبحانه و تعالی جعل الذكر جلاء للقلوب تسمع به بعد الوقرة. . . ذكر عمل جوارح است و باید از قلب سرچشمه بگیرد، در عین حال در قلب تأثیر می كند. هر وقت ذكر خدا مانند یاد كردن محب از محبوب شد، هر چه بیشتر به زبان آورد قلبش شادتر و شكفته تر و باجلاتر می شود. عاشق دوست دارد به هر وسیله هست نام محبوب را بر زبان آورد و این سبب می شود كه در روحش تسكین و آرامش پیدا بشود. اعد ذكر نعمان لنا ان ذكره- هو المسك ماكررته یتضوع.